วันนี้ผมขอปล่อยวางจากข่าวการเมืองเรื่องปวดสมอง ที่หยิบมาเขียนเมื่อไรก็ท้อแท้ใจเมื่อนั้น…เพราะนักการเมืองไทยส่วนใหญ่ยังจมปลักเป็นบัวใต้น้ำ โลกเขาพัฒนาไปถึงไหนต่อไหนแล้ว แต่การเมืองไทยยังคงล้าหลังอยู่เหมือนเดิม
จากวันนี้ (อาทิตย์ที่ 5 กันยายน) ก็เหลืออีกเพียง 16 วันเท่านั้น “วันไหว้พระจันทร์ 2564” จะเวียนมาถึงอีกครั้ง ในวันอังคารที่ 21 เดือนกันยายน ซึ่งจะตรงกับวันขึ้น 15 คํ่า เดือน 10 ตามปฏิทินจันทรคติของไทย
วันเสาร์ที่ 4 กันยายน 2564 วันเสาร์แรกของเดือนกันยายนมาพร้อมกับข่าวดีเล็กๆ หลัง ศบค. ประกาศ “คลายล็อก” ในพื้นที่สีแดง 29 จังหวัด รวมทั้ง กทม. และปริมณฑล ตั้งแต่ 1 กันยายน เป็นต้นมา…
เมื่อวานนี้ ผมเขียนถึงความเคลื่อนไหวทั้งของภาคราชการ และภาคธุรกิจเอกชนที่เตรียมตัว เตรียมการ รวมไปถึงการคิดโครงการเอาไว้ล่วงหน้าว่าเมื่อสถานการณ์โควิด-19 เริ่มคลี่คลายลงแล้วจะฟื้นฟูเศรษฐกิจของประเทศไทยอย่างไรบ้าง
พอเริ่มเห็นแสงริบหรี่ๆ ขึ้นบ้างที่ปลายอุโมงค์ แม้จะอยู่ไกลนักหนา เพราะต้องขยี้ตาแล้วขยี้ตาอีกหลายต่อหลายครั้ง จึงจะสามารถมองเห็นแสงวิบๆ ที่ว่า…แต่อย่างน้อย ตัวเลขผู้ติดเชื้อใหม่ที่เริ่มทรงตัว และมีแนวโน้มจะค่อยๆ ลดลง ก็ทำให้เกิดความหวังขึ้นมาบ้างในหัวใจคนไทย
ขณะผมนั่งเขียนต้นฉบับวันนี้ ในช่วงบ่ายๆ ของวันเสาร์ที่ 21 สิงหาคม 2564 นั้น หนังสือพิมพ์ไทยรัฐ กรอบเช้าประจำวันพาดหัวข่าวว่า ยอดป่วยโควิด-19 สะสมของประเทศไทยเราทะลุ 1 ล้านอย่างเป็นทางการวันแรกแล้ว
ดูเหมือนผมจะเคยเรียนท่านผู้อ่านไว้บ้างแล้วว่า วิกฤติของประเทศเราครั้งนี้ เป็นวิกฤติที่ใหญ่หลวงที่สุดเท่าที่คนผ่านร้อนผ่านหนาวมา 80 ฤดูพอดิบพอดีอย่างผมจะเคยพานพบ
ท่านที่ติดตามคอลัมน์นี้มานานพอสมควร คงจะพอสังเกตได้ว่าผมมิใช่คนงมงาย หรือเชื่อถือในสิ่งที่ไม่สามารถอธิบายในทางวิทยาศาสตร์ได้แต่อย่างใด
ผมนั่งเขียนต้นฉบับวันนี้ในช่วงบ่ายๆ ของวันเสาร์ที่ 24 กรกฎาคม ซึ่งตรงกับวัน อาสาฬหบูชา…วันพระใหญ่ที่มีความสำคัญอย่างยิ่งของพุทธศาสนิกชนชาวไทย ดังที่เขียนกราบเรียนท่านผู้อ่านไว้แล้ว
ผมเรียนท่านผู้อ่านไว้แล้วว่า ผมเห็นด้วยกับข้อเสนอแนะของกรมสุขภาพจิต ที่ขอให้คนไทยเราหมั่นฉีดวัคซีนทางใจ เพื่อป้องกันโรค “จิตตก” ที่กำลังเกิดขึ้น เพราะโรคโควิด–19 ระบาดอย่างรุนแรงในช่วงเวลานี้