มีรายงานข่าวจากหลายๆสื่อเมื่อวานนี้ว่า จะเริ่มมีการรื้อถอนระบบสาธารณูปโภคตามเส้นทางการก่อสร้างรถไฟฟ้าสายสีเหลือง สาย “ลาดพร้าว–สำโรง” ในราวๆปลายเดือนมกราคมอย่างแน่นอนแล้ว

เพื่อเตรียมพื้นที่ไว้สำหรับบริษัทรับเหมาที่จะเข้ามาดำเนินการก่อสร้างระบบรถไฟฟ้าสายนี้ต่อไปในเร็ววันนี้

รถไฟฟ้าสายสีเหลือง หรือ “ลาดพร้าว–สำโรง” จะเริ่มต้นจากสถานีพหลโยธิน 24 สี่แยกรัชโยธิน มาที่สถานีจันทรเกษม แล้วก็สถานีรัชดา ซึ่งจะเชื่อมกับสถานีลาดพร้าวปัจจุบัน จากนั้นก็เลื้อยยาวเหยียดเข้าสู่ถนนลาดพร้าวไปเรื่อยๆจนถึงตลาดบางกะปิ แล้วข้ามคลองแสนแสบไปทางลำสาลี แล้วผ่านถนนศรีนครินทร์ทั้งสายไปออกที่วัดศรีเอี่ยม

ก่อนจะเลื้อยต่อไปจนถึงสำโรง มีความยาวทั้งเส้น 32 กิโลเมตร รวมสถานีทั้งสิ้น 23 สถานี

เมื่อเริ่มมีการก่อสร้างและมีการเคลียร์พื้นที่ รถราก็อาจจะเริ่มติดขัดเหมือนการก่อสร้างสถานีรถไฟฟ้าสายอื่นๆ

ท่านที่จะต้องใช้เส้นทางที่รถไฟฟ้าสายสีเหลืองจะเลื้อยผ่าน ทั้งถนนลาดพร้าวและศรีนครินทร์ คงจะต้องนั่งสมาธิถอนหายใจลึกๆ เตรียมตัวเตรียมใจรับสถานการณ์กันละครับ

ปกติถนนทั้ง 2 สายนี้ก็ติดขัดสาหัสสากรรจ์อยู่แล้ว เมื่อเริ่มมีการก่อสร้างก็คงจะติดขัดมากยิ่งขึ้นไปอีก

แต่จะทำอย่างไรได้ล่ะ เพราะเหตุที่ถนนติดขัดส่วนใหญ่ก็เป็นเพราะมีรถรามาใช้ถนนทั้ง 2 สายมากเกินไป จึงจำเป็นจะต้องมีระบบขนส่งมวลชนอย่างรถไฟฟ้าเข้ามาช่วยขนผู้คน ซึ่งจะเป็นทางหนึ่งที่จะทำให้การจราจรที่ติดขัดนั้นผ่อนคลายลง

แม้จะรู้ความจริงเช่นนี้ แต่จากการที่เคยผจญกับความทุกข์ยากในระหว่างการก่อสร้างต่างๆ ที่บอกว่าจะช่วยให้สบายในภายหลัง แต่เอาเข้าจริงๆก็ไม่สบายนัก ยังต้องมีปัญหาและต้องเผชิญความทุกข์กันอยู่ ผมก็อดกังวลใจล่วงหน้าเสียมิได้

ดูตามสัญญาการก่อสร้างที่เคยเป็นข่าว ท่านบอกว่าจะใช้เวลา 3 ปีกับ 3 เดือน ซึ่งก็แปลว่างวดนี้เราคงจะต้องทุกข์ทรมานกันไปอีกไม่ต่ำกว่า 3 ปี กับ 3 เดือน

ประสาผู้อาวุโสในย่านนี้ที่ใช้ชีวิตด้วยการพึ่งพาอาศัยถนนลาดพร้าวเป็นถนนสายหลักในการเข้ามาทำงานในเมืองมากว่า 40 ปีเต็มๆ ผ่านทุกข์ผ่านสุขของสารพัดโครงการบนถนนสายนี้มาหลายครั้งหลายหน และแต่ละครั้งก็เป็นเวลาหลายๆปี ยังจำความหลังได้อยู่เสมอ

เริ่มจากการขยายถนนจาก 2 เลน เป็นถนนใหญ่ 6 เลน อย่างทุกวันนี้ ซึ่งก็ใช้เวลาทนทุกข์ ทนทรมานไม่ต่ำกว่า 4-5 ปี ถ้าจำไม่ผิด

พอขยายเสร็จสบายได้ไม่กี่ปีก็มีโครงการมาตัดผ่าน เริ่มจากทางด่วนและเลียบด่วนรามอินทรา แล้วก็ตามมาด้วยถนนรัชดาภิเษก นี่ก็น่าจะรวมกันแล้วเกือบๆ 10 ปี

นึกว่าหมดแล้วนะ ก็มาเจอโครงการรถไฟฟ้าใต้ดินที่เลื้อยเข้าถนนลาดพร้าวไปยาวพอสมควรก่อนจะวนออกไปทางถนนรัชดาแล้ววิ่งเรื่อยไปถึงอโศก สุขุมวิท และปลายทางหัวลำโพงในที่สุด นี่ก็อีกเกือบๆ 5 ปีกระมัง

รวมความแล้วประมาณ 40 กว่าปีที่มาพึ่งพาอาศัยถนนลาดพร้าวมีความสุขราวๆ ครึ่งหนึ่ง และมีความทุกข์เสียครึ่งหนึ่งคือประมาณครึ่งละ 20 ปีเศษๆ

ก็ได้แต่ตั้งความหวังว่าโครงการรถไฟฟ้าจะเป็นโครงการสุดท้ายที่จะทำให้ผู้ใช้ถนนลาดพร้าวเป็นทุกข์ เพราะแม้จะมีความสุขตามมาภายหลัง แต่ที่ผ่านมาก็พิสูจน์แล้วว่าเป็นความสุขที่ไม่จีรังยั่งยืน

ที่เขียนมาทั้งหมดนี้ไม่ได้บ่นนะครับ เพียงแต่เล่าสู่กันฟัง เพื่อจะได้เตรียมตัวเตรียมใจรับความทุกข์ร่วมกันจากนี้เป็นต้นไป จนกว่ารถไฟฟ้าสายสีเหลืองจะแล้วเสร็จ

เขียนมาถึงตรงนี้แล้วก็อดที่จะนึกถึงคำขวัญของ มูลนิธิรามาธิบดี เสียมิได้ ที่เขาบอกว่า “การให้ไม่มีวันสิ้นสุด” ซึ่งผมเห็นด้วยอย่างยิ่ง

แต่ก็อยากจะวิงวอนต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลาย ว่าขอให้ไม่มีวันสิ้นสุด เฉพาะ “การให้” หรือ “ความเมตตาปรานี” ต่างๆเถิด

สำหรับ “การก่อสร้าง” และโครงการใดๆ ก็ตามบนถนนลาดพร้าว หลวงพ่อช่วยบันดาลให้ “สิ้นสุด” เสียทีเถอะครับ…ลูกช้างเต็มใจจะถวายหัวหมู 3 หัว พร้อมๆกันเลยครับ…เพี้ยง!

“ซูม”