ก่อนที่ผมจะเขียนถึง “ควันหลง” การอภิปรายไม่ไว้วางใจในวันนี้ ผมขอชี้แจงสั้นๆ สักนิดนะครับว่า ที่ผมจั่วหัวเรื่องไว้ข้างบนว่า “แด่ 2 ส.ว. ชวน+สมพงษ์” นั้นถูกต้องแล้วทุกประการ

เพราะคำว่า “ส.ว.” ในที่นี้ย่อมาจากคำว่า “สูงวัย” น่ะครับ มิใช่ย่อมาจากคำว่า “สมาชิกวุฒิสภา” ซึ่งหากผมไม่ชี้แจงก่อน อาจจะมีผู้ทักท้วงว่า ทั้งคุณ ชวน หลีกภัย และคุณ สมพงษ์ อมรวิวัฒน์ ท่านเป็น ส.ส.ต่างหากล่ะ…ผมเขียนผิดไปหรือเปล่า?

ยืนยันว่าไม่ผิดนะครับ เพราะท่านประธานชวน อายุ 82 ปีเศษแล้ว ส่วนท่านผู้นำพรรคฝ่ายค้าน สมพงษ์ จะมีอายุ 80 ปี ในเดือนกรกฎาคมที่จะถึงนี้…ถือได้ว่าเป็นผู้สูงวัย หรือ “ส.ว.” โดยแท้จริง

ผมขอเริ่มที่ท่านผู้นำพรรคฝ่ายค้าน สมพงษ์ อมรวิวัฒน์ ซี้เก่าเกลอแก่ของผมก่อนก็แล้วกัน

ท่านกับผมรู้จักคบหาเป็นเพื่อนสนิทมิตรสหายกันมาตั้งแต่ พ.ศ.2501 ช่วงที่ผมเรียนเตรียมอุดมศึกษาปี 1 หรือเรียกในสมัยนั้นว่า ม.7 อยู่ที่ เตรียมอุดมฯ และท่านเรียนอยู่ ม.7 ของ โรงเรียนอำนวยศิลป์

สืบเนื่องมาจากเพื่อนรักร่วมห้องเตรียมอุดมฯ ของผมคนหนึ่งเคยเรียน ม.1 ถึง ม.6 ที่อำนวยศิลป์ และเป็นเพื่อนกับคุณสมพงษ์มาตั้งแต่เด็กๆ เป็นแกนกลางในการชักนำให้พวกเราไปคบหาสมาคมกัน และหัดดื่มเหล้ายาปลาปิ้งมาด้วยกัน

ท่านผู้นำสมพงษ์ใน พ.ศ.นั้น ถือเป็นเดี่ยวมือหนึ่งในทีม “เอ็งกอพะบู๊” ของโรงเรียนอำนวยศิลป์ก็ว่าได้…มีรายการบู๊เกิดขึ้นที่ไหนจะต้องมีสมพงษ์อยู่ในเหตุการณ์แทบทุกครั้งไป

เพราะสมพงษ์เป็นคนรักเพื่อนพ้อง…เพื่อนคนไหนถูกรังแกเขาจะเป็นคนแรกที่วิ่งไปคิดบัญชีให้

เห็นหน้านิ่งๆ ตาปรือๆ อภิปรายนุ่มๆ อย่างทุกวันนี้…แทบไม่น่าเชื่อว่านี่คือเดี่ยวมือหนึ่งในเชิงบู๊ เมื่อ พ.ศ.2501-2502 ตัวจริงเสียงจริง

แต่แล้ววันหนึ่งเส้นทางชีวิตของสมพงษ์ก็เปลี่ยนไป เมื่อคุณพ่อ ตัดสินใจส่งไปเรียนนอก เริ่มที่เยอรมนีก่อน แล้วค่อยไปสหรัฐฯ

จบกลับมาเป็นนักธุรกิจเต็มตัว ใครที่เคยเป็นแฟนเบียร์ที่มีสโลแกนว่า “ความสุข ที่คุณดื่มได้” ซึ่งปัจจุบันปิดโรงงานไปแล้ว คงจะพอจำได้ว่าครั้งหนึ่งท่านผู้นำพรรคฝ่ายค้านเคยเป็นซีอีโอของเบียร์ยี่ห้อนี้

วันที่ท่านตัดสินใจเล่นการเมืองลงสมัคร ส.ส.ครั้งแรกที่ชลบุรี ผมยังเป็นสื่อกลางให้เพื่อนมาพบกับพี่ “รามสูร” นักเขียนข่าวสังคมที่ทรงอิทธิพลสูงสุดคนหนึ่งใน พ.ศ.นั้น เพื่อฝากเนื้อฝากตัวไว้

รวมทั้งไปให้กำลังใจในการขึ้นปราศรัยครั้งแรกที่เพื่อนสมพงษ์ยังประหม่าเวทีแทบพูดไม่จบ…จน แสงชัย สุนทรวัฒน์ เพื่อนอำนวยศิลป์อีกคนซึ่งเพิ่งกลับจากอเมริกา ต้องขึ้นเวทีไปช่วยปราศรัยอีกแรง

จากวันนั้นถึงวันนี้ สมพงษ์ เป็นนักการเมืองเต็มตัว พูดได้ ปราศรัยได้ หนักได้ เบาได้ เหน็บได้ จิกได้อย่างที่เราเห็น

กลายเป็นเพื่อนร่วมรุ่นที่ประสบความสำเร็จสูงสุด เป็นรัฐมนตรีมาหลายกระทรวง และรองนายกรัฐมนตรีก็เคยเป็นมาแล้ว

แม้โดยความคิดความเชื่อทางการเมือง ผมกับสมพงษ์จะไปคนละทาง แต่ความเป็นมิตรเป็นเพื่อนไม่เคยจืดจางแม้จนบัดนี้

เคยจะเขียนถึงเพื่อนตั้งแต่ได้เป็นรัฐมนตรีครั้งแรก เพื่อสะท้อนให้คนรุ่นหลังได้เห็นว่าชีวิตคนเรานั้นมักมีทาง 2 แพร่งให้เลือกอยู่เสมอ

คนที่เกือบจะเดินไปในแพร่งแห่งความมืด พอเปลี่ยนใจออกเดินไปสู่แพร่งที่มีแสงสว่าง ผลก็คือชีวิตเปลี่ยนทันตาเห็น…แทนที่จะดิ่งลงเหวก็กลับได้ขึ้นสู่ยอดเขาสูงอย่างทุกวันนี้

ก็กลัวว่าเขียนแล้วจะกลายเป็นการยกยอปอปั้นคนมีอำนาจ…แต่วันนี้เพื่อนเป็นฝ่ายค้านไม่มีอำนาจใดๆ น่าจะเหมาะที่สุดที่จะเขียนถึงเพื่อนเอาไว้บ้างด้วยความชื่นชมและภาคภูมิใจ

ดีใจด้วยเพื่อนที่ทำหน้าที่ผู้นำฝ่ายค้านได้อย่างยอดเยี่ยม

ขอโทษทีครับ…เผลอเขียนถึงท่านสมพงษ์ซะยาว ก็เลยเหลือเนื้อที่เขียนถึงท่านประธาน ชวน หลีกภัย เพียงนิดเดียวเท่านั้น

แต่ยังไงก็ต้องเขียนละครับ เพราะตั้งใจจะปรบมือให้ท่านกราวใหญ่ๆ ที่ท่านทำหน้าที่คุมเกมการอภิปรายครั้งนี้ได้อย่างยอดเยี่ยมเช่นกัน

นี่แหละที่เขาพูดกันว่าบุญญาบารมีต้องใช้เวลาสั่งสม…ผู้อาวุโสบางคนเข้าตำราแก่เพราะกินข้าว เฒ่าเพราะอยู่นาน แต่ผู้อาวุโส “ชวน” ท่านเหมือนมะพร้าว ยิ่งแก่ยิ่งมัน ยิ่งทรงคุณค่าและบารมี…

ขอคารวะจากใจนะครับท่านประธานครับ!

“ซูม”