ช่วงนี้เป็นช่วงที่สำนักงานสภาพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ หรือที่เรียกย่อๆ ว่า “สภาพัฒน์” กำลังอยู่ระหว่างการระดมความคิดเห็นเพื่อจัดทำร่างแผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่ 13 ที่จะประกาศใช้ในปี 2566 ถึงปี 2570 เป็นเวลา 5 ปี
ในห้องพระเล็กๆ ที่บ้านผมนั้นจะมีมุมอยู่มุมหนึ่ง ที่ผมอัญเชิญพระรูปจำลองขององค์พระสยามเทวาธิราชมาประดิษฐานไว้…แยกออกต่างหากจากพระพุทธรูปต่างๆ ที่ผมอัญเชิญไว้บนชั้นกลางห้อง…เพื่อความสะดวกในการกราบไหว้บูชา
วันนี้ 1 พฤศจิกายน 2564 เข้าสู่วันแรกของเดือนที่ 11 แห่งปี… อันมีความหมายว่าจากนี้ไปก็อีกแค่ 2 เดือนเท่านั้น ปี 2564 อันสุดแสนทรมานก็จะผ่านไป…ยังไงๆ ก็อดทนอดกลั้นกันอีกหน่อย
ตั้งแต่ผมจำความได้และร้องเพลงชาติไทยได้ ผมก็รู้สึกนึกรัก ประเทศไทยและสถาบันหลัก 3 ประการของคนไทยอันได้แก่ “ชาติ-ศาสนา-พระมหากษัตริย์” ที่สะท้อนผ่านสีแดง สีขาวและสีน้ำเงินของธงชาติไทย…โดยไม่มีข้อเคลือบแคลงสงสัยใดๆ เลย
คอลัมน์ “ซอกแซก” วันอาทิตย์เป็นคอลัมน์ที่ออกแบบไว้ให้เป็นคอลัมน์แห่งความสุข ความสนุกสนาน ความรื่นรมย์สำราญ และความเบิกบานในหัวใจ ฯลฯ เมื่ออ่านจบลง
เมื่อวานนี้ผมเขียนถึงบันทึกประจำวัน จากโรงพยาบาลธรรมศาสตร์เฉลิมพระเกียรติ โดย ดร.สุรพล นิติไกรพจน์ ที่สรุปปัญหาอันหนักหน่วงในการสู้รบกับโควิด-19 ระลอกนี้เอาไว้ แต่ทุกคนก็พร้อมจะสู้ต่อไป…ผมจึงได้ลงท้ายด้วยการขอบคุณจากใจ แด่นักรบเสื้อกาวน์ ของโรงพยาบาลธรรมศาสตร์ฯทุกๆ ท่าน
ก่อนจะเขียนถึงเรื่องราวที่ผมเตรียมไว้สำหรับวันนี้ผมขอแก้ไขข้อเขียนในฉบับเมื่อวานสักเล็กน้อยนะครับ เพื่อให้การบันทึกเหตุการณ์บ้านเมืองที่สำคัญเหตุการณ์หนึ่งถูกต้องตามข้อเท็จจริง
วันอังคารที่ 15 มิถุนายน ที่ผมนั่งเขียนต้นฉบับวันนี้ถือเป็นวันสำคัญที่จะต้องบันทึกไว้สำหรับการทำสงครามสู้กับโรคระบาดไวรัสร้ายโควิด-19 ของประเทศไทย
เมื่อวานนี้ผมสรุปคำขอร้องของผมต่อภาคเอกชนระดับมหาเศรษฐีทั้งหลาย ขอให้ท่านใช้ศักยภาพของท่านเข้ามาช่วยในการพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมของประเทศไทยต่อไปในอนาคตข้างหน้า อย่าหยุดอยู่ที่ความช่วยเหลือเฉพาะหน้าคือการแก้ปัญหาหรือช่วยฟื้นฟูเศรษฐกิจในช่วงโควิด-19 เพียงเท่านั้น
วันนี้ 7 มิถุนายน 2564 เป็นวันที่ควรบันทึกไว้ในความทรงจำอีกวันหนึ่งสำหรับคนไทยในการทำสงครามสู้กับไวรัสร้ายโควิด-19 ที่ยืดเยื้อยาวนานมาเกือบปีครึ่งเห็นจะได้