ในช่วงหลายๆ ปีมานี้มีถ้อยคำฮิตอยู่คำหนึ่ง ที่ใช้พูดกันอยู่เสมอๆ ในแวดวงเพื่อนๆ ฝูงๆ เมื่อถึง “วันศุกร์” ซึ่งเป็นวันสุดท้ายของการทำงานและรุ่งขึ้นจะได้หยุดพักผ่อนว่า “วันสุขแห่งชาติ” มาถึงแล้ว

แผลงคำว่า “ศุกร์” เป็น “สุข” ไปเสีย เพื่อให้เข้ากับสถานการณ์แห่งความสุขคือการไม่ต้องทำงานและอาจจะได้ไปเที่ยวโน่นเที่ยวนี่ หรือดูโน่นดูนี่ ที่รอเราอยู่ข้างหน้าถึง 2 วันเต็มๆ

โดยเฉพาะแฟนๆ กีฬาจะใช้คำนี้กันมาก เพราะพอถึงวันศุกร์และรุ่งขึ้นเป็นเสาร์ อาทิตย์ จะมีกีฬาดีๆ มาให้ดูมากมาย

พวกฟุตบอลลีกต่างๆ ของยุโรป ไม่ว่าจะเป็น พรีเมียร์ลีก, ลาลีกา สเปน, บุนเดสลีกา อะไรพวกนี้ จะเริ่มเตะกันตั้งแต่ดึกๆวันศุกร์ไปจนถึงค่ำวันเสาร์ วันอาทิตย์

ดังนั้น พอถึงวันศุกร์ปั๊บ คอกีฬาทั้งหลายจึงมักตะโกนกันว่า “วันสุข (ศุกร์) แห่งชาติมาแล้วโว้ย”

นักจัดเพลงลูกทุ่งก็เอาไปใช้ พอถึงวันศุกร์ปุ๊บ ก็จะบอกว่า วันนี้วันศุกร์ วันสุขแห่งชาติมาถึงแล้วนะคะ ขอให้ท่านผู้ฟังมีความสุขกันทุกๆ คน

ผมเป็นทั้งแฟนกีฬาและแฟนเพลงลูกทุ่งจึงชอบหยิบยืมคำว่า “วันสุขแห่งชาติ” ไปใช้บ่อยๆ ด้วยเช่นกัน

เพิ่งจะมาในระยะ 4-5 เดือนที่แล้วนี่เอง ที่ผมพบว่า “วันศุกร์” ไม่ใช่ “วันสุข” เสียแล้ว…กลายเป็น “วันทุกข์” หรือวันแห่งความทุกข์ไปอย่างคาดไม่ถึง…ทุกข์หนักบ้าง เบาบ้าง สุดแต่ว่าจะมีเหตุการณ์อะไรอย่างอื่นๆ มาซ้ำเติมมากน้อยเพียงใด

ทุกข์อย่างปกติก็คือทุกข์จากรถติด เพราะวันศุกร์ผู้คนจะเที่ยวเตร่กันมาก แวะกินเลี้ยงบ้าง กินเหล้าบ้าง ตามท้องถนนที่เป็นแหล่งกินแหล่งเที่ยว จะแน่นขนัดไปหมด

รัชดาภิเษกเอย สุขุมวิทเอย โดยเฉพาะถนนทองหล่อ ถนนเอกมัย อย่าได้หลงไปเชียวคืนวันศุกร์สาหัสอย่าบอกใคร

สำหรับเหตุการณ์พิเศษที่เข้ามาเสริม ก็เช่นช่วงเทศกาลหยุดยาว 3 วันติดกันบ้าง 4 วันติดกันบ้าง คํ่าวันศุกร์ก่อนหยุด รถราจะติดขัดมากและติดทุกประตูเมือง หรือประตูเข้าออกกรุงเทพฯ ไม่ว่าสายเหนือ สายอีสาน สายใต้ สายตะวันออก สายตะวันตก ติดยาวเหยียดไปหมด

ล่าสุดผมเพิ่งพบในช่วงหลังๆ ก็คือเหตุสมทบที่เกิดจากฝนตกหนักถล่มกรุงในช่วงบ่ายๆ หรือเย็นๆ วันศุกร์นั่นเอง

หลายๆ สัปดาห์มาแล้ว ผมเคยเขียนเล่าความโกลาหลวันฝนถล่มกรุงเย็นวันศุกร์ ทำให้เกิดภาวะนํ้าท่วม รถราติดหนักไปหมดทั้ง กทม. ผมขอรถโรงพิมพ์ไปส่งสถานีรถไฟฟ้าหมอชิต ห่างจากหลังโรงพิมพ์ไทยรัฐแค่ 600 เมตร ไม่เกิน 700 เมตร ต้องใช้เวลาชั่วโมงเศษๆ

และวันศุกร์ที่ผ่านมานี้เอง ฝนตกอีกแล้วตั้งแต่บ่ายๆ มาจนถึงเย็น ทำให้วันศุกร์แห่งชาติกลายเป็นวันทุกข์แห่งชาติไปอีกเช่นเคย

รถติดแทบทุกถนน เพราะน้ำท่วมขัง คนแน่นทุกสถานีรถไฟฟ้า เพราะมีทั้งคนหนีฝน บวกกับรถไฟฟ้ามีปัญหาเกิดเหตุขัดข้องในบางจุด

ที่หน้าสถานีบีทีเอส หมอชิต ฝั่งสวนจตุจักร ผู้คนยืนรอเป็นพันคน กางร่มหลากสีเหมือนลูกกวาดโถใหญ่เพื่อรอรถเมล์และรถตู้ ซึ่งในวันฝนตกเช่นนี้ดูเหมือนว่านานๆ จะโผล่มาสักคัน

ผมยังนึกไม่ออกว่าผู้คนนับพันคนเหล่านี้จะกลับถึงบ้านเมื่อไรหนอ? ช่วงที่ผมเห็นน่ะ 6 โมงครึ่งแล้ว…ไม่ทราบว่า 3 ทุ่มหรือ 4 ทุ่ม คืนวันศุกร์ที่แล้วเขาจะกลับถึงบ้านกันหรือยัง?

สำหรับผมเองถึงบ้าน 3 ทุ่ม 45 พอดีเลยครับ ขนาดใช้รถไฟฟ้าที่แน่นเอี้ยดมากๆ เข้าช่วยถึง 2 สายแล้วนะครับ

เพราะจากสถานีปลายทางกลับบ้านผมต้องผ่านถนนศรีนครินทร์ที่กำลังสร้างรถไฟฟ้าและกลายเป็นถนน “โคตระติด” สายหนึ่งของกรุงเทพฯ

ขอเรียนว่าที่เขียนมาทั้งหมดนี้ ไม่ได้ร้องทุกข์ ไม่ได้ร้องเรียนอะไรนะครับบิ๊กตู่ เพียงแค่เล่าสู่กันฟังแบบเพลงของพี่เบิร์ดเท่านั้นแหละ

คราวก่อน ผมร้องทุกข์เรื่องจราจรติดขัด เพราะการก่อสร้างรถไฟฟ้า ท่านก็ช่วยจัดการให้แล้ว…สำเร็จไม่สำเร็จอย่างไรก็ขอขอบคุณท่านที่กรุณาให้ความเอาใจใส่ อย่างน้อยก็ช่วยผ่อนหนักให้เป็นเบาได้บ้าง

ที่เอามาเล่าวันนี้ก็เพื่อจะบอกว่า “วันศุกร์” สมัยนี้ดูจะไม่ใช่ “วันศุกร์ (สุข) แห่งชาติ” เหมือนก่อนซะแล้วครับ เพราะมักจะเกิดความทุกข์อย่างซ้ำซากอยู่เสมอในวันศุกร์จากหลายๆ สาเหตุ จนแทบจะกลายเป็นวันทุกข์แห่งชาติที่สุดแสนระทมกว่าวันธรรมดาๆ.

“ซูม”