เมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมา เกิดเหตุการณ์ที่เป็นข่าวใหญ่ “ช็อกโลก” ขึ้นที่กรุงโซล เมืองหลวงของเกาหลีใต้ จากกรณีผู้คนนับแสนที่ไปเบียดเสียดฉลองเทศกาลฮาโลวีน ณ ย่าน “อิแทวอน” แล้วเกิดล้มทับกันเหมือน “โดมิโน” จนขาดอากาศหายใจเสียชีวิตในวันแรกที่รายงานข่าวถึง 153 ศพ

นำความโศกเศร้าเสียใจอย่างใหญ่หลวงมาสู่ประชาชนทั่วโลกที่ติดตามข่าวนี้

มีรายงานด้วยว่า มีสาวไทยเราเสียชีวิตด้วย 1 ราย เป็นนักเรียนที่ไปเรียนภาษาที่โน่น แต่ยังไม่ทราบชื่อที่แน่นอน ขณะผมเขียนตันฉบับวันนี้

ผมนั่งอ่านข่าวนั่งดูคลิปขณะเกิดเหตุการณ์ที่มีการแชร์กันอย่างกว้างขวางด้วยความสลดใจอย่างบอกไม่ถูก และขอแสดงความเสียใจอย่างยิ่งต่อญาติมิตรของทุกๆชีวิตที่สูญเสียในเหตุการณ์ครั้งนี้

โดยส่วนตัวแล้วผมมีความหลังฝังใจอยู่ไม่น้อยกับเกาหลีใต้ และเคยเขียนเล่าให้ท่านผู้อ่านทราบอยู่เสมอว่า ประเทศนี้เป็นทั้งเพื่อนและคู่แข่งของประเทศไทย…เราพัฒนามาพร้อมๆกัน เราเคยนำเขาอยู่หน่อยๆ ด้วยซํ้าในช่วงแรก ก่อนที่จะถูกเขาแซงไปในโค้งท้ายๆ

ในฐานะคนเรียนวิชาเศรษฐศาสตร์และมีโอกาสทำงานด้านการพัฒนาประเทศมาช่วงเวลาหนึ่ง ผมเคยเขียนเล่าไว้แล้วว่า ประเทศไทยกับเกาหลีใต้เป็นลูกศิษย์ “ธนาคารโลก” รุ่นเดียวกัน

เราได้รับคำแนะนำจากธนาคารโลกให้จัดทำแผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมมาพร้อมๆกัน และได้รับเงินกู้ลอตแรกมาในปีเดียวกัน

แผนพัฒนาเศรษฐกิจฉบับที่ 1 ของประเทศไทย มีระยะเวลา 6 ปี ตามที่ธนาคารโลกแนะนำ เริ่มจาก พ.ศ.2504-พ.ศ.2509 เทียบเป็น ค.ศ. ก็คือ 1961-1966

แผนพัฒนาเศรษฐกิจฉบับที่ 1 ของเกาหลีใต้ก็เริ่มใช้ในปี ค.ศ.1962-1966 เป็นแผน 5 ปี หลังประเทศไทยเรา 1 ปี แต่ไปจบในปี 1966 เท่ากัน

ในช่วงแรกๆ ของการพัฒนาผมมีโอกาสไปเกาหลีหลายครั้งเพื่อแลกเปลี่ยนเรียนรู้ด้านการพัฒนาต่างๆ…ผมเคยตระเวนดูการพัฒนาทั่วประเทศเขาในช่วงเวลา 7 วันเต็มๆ และยอมรับโดยไม่มีข้อกังขา ว่าเขาไปไกลกว่าเรามาก

แต่ผมก็ไม่เคยอิจฉาในความสำเร็จของเขาเพราะเมื่อลงไปดูลึกๆ เราจะรู้ว่าเขามีความกดดันหลายๆ อย่าง…กดดันทั้งจากการเผชิญหน้ากับเกาหลีเหนือ…กดดันในแง่ประวัติศาสตร์กับญี่ปุ่น…ทำให้คนของเขามีความตั้งใจในการแข่งขันสูง มีวินัยสูง และค่อนข้างจริงจังกับชีวิต

เขาจึงก้าวขึ้นสู่ความเป็น ประเทศรายได้สูง ก่อนเราหลายปี ตัวเลขล่าสุดระบุว่าเขามีรายได้ต่อหัวเป็นอันดับ 28 ของโลก เฉลี่ยปีละ 34,980 เหรียญต่อคน เมื่อปีที่แล้ว

ในขณะที่ของเราอยู่อันดับที่ 81 ของโลก เรียกว่าประเทศรายได้ “ปานกลาง” ขั้นสูง เฉลี่ยต่อหัวต่อคน ปีละประมาณ 7,260 เหรียญ

ผมไม่ได้ไปกรุงโซลนานมาก…ล่าสุดน่าจะ ค.ศ.1986 หรือ 2529 ตอนเขาจะเป็นเจ้าภาพเอเชียนเกมส์ ครั้งที่ 10 แล้วประกาศข้ามรุ่นจัด โอลิมปิกเกมส์ ต่อในปี 1988 หรือ พ.ศ.2531 ทันที

เผลอแผล็บเดียวกว่า 30 ปีเข้าให้แล้วนะครับ

ย่าน “อิแทวอน” ที่เกิดเหตุคราวนี้ผมจำได้คลับคล้ายคลับคลาว่าคล้ายๆ อย่างสีลมหรือพัฒน์พงษ์ของเรา เต็มไปด้วยสีสันทั้งกลางวัน กลางคืน โดยเฉพาะกลางคืนมีผู้คนไปตระเวนเที่ยวยามราตรีมากเป็นพิเศษ

เท่าที่นึกออกก็เห็นแออัดยัดเยียดมาตั้งแต่สมัยโน้นแล้วครับ

ผมก็เข้าใจว่าสำหรับปีนี้ซึ่งเป็นปีที่เขาเริ่มผ่อนคลาย หลังจากเจอปัญหาโควิดมากว่า 2 ปี ผู้คนจึงออกไปเที่ยวไประบายความอัดอั้นตันใจกันมาก

ทำให้งานฮาโลวีนปีนี้มีผู้คนไปฉลองแน่นเป็นพิเศษ แน่นจนเกิดโศกนาฏกรรม อันเศร้าสลดใจดังภาพที่เราเห็น

ของเราก็จะมีเทศกาลต่างๆ รอคอยอยู่อีกมาก โดยเฉพาะ “ลอยกระทง” วันที่ 8 พฤศจิกายนที่จะถึงนี้ ซึ่งเราก็คงจะอยากเที่ยวอยากระบายความอัดอั้นเช่นเดียวกัน เพราะอึดอัดมาถึง 2 ปีเช่นกัน

ก็ขอให้ใช้ความระมัดระวังดูแลตัวเอง ดูแลคนอื่นๆ โดยเฉพาะการลอยเรือไปตามลำน้ำต่างๆ ซึ่งเสี่ยงอันตรายอยู่พอสมควรแล้ว โปรดระวังกันให้มากเป็นพิเศษด้วยนะครับ.

“ซูม”