ผมจะแว่บไปพักผ่อนกับญาติสนิทมิตรสหายกลุ่มหนึ่ง ที่จังหวัดหนึ่ง ซึ่งแม้จะไม่ไกลจากกรุงเทพมหานครมากนัก แต่ก็ ไม่มีเครื่องส่งแฟกซ์ให้ผมใช้ในการส่งต้นฉบับ…จึงต้องเขียนเรื่องแห้งๆ ทิ้งไว้สัก 2-3 วัน

ก็พอดีเพื่อนบ้านชาวหมู่บ้านอาคารสงเคราะห์คลองจั่น ซึ่งอยู่ด้านหลังของสำนักงานการเคหะแห่งชาติ แถวๆ ถนนนวมินทร์ เลยแยกบางกะปิไปเล็กน้อย เขาหอบเอกสารปึกใหญ่มาร้องทุกข์กับผม ทำให้ผมต้องพลอยเป็นทุกข์ไปด้วย

แต่ก็ดีไปอย่างเพราะทำให้ผมมีวัตถุดิบที่จะเขียนระบายความทุกข์เป็น “มินิซีรีส์” ติดต่อกันได้อย่างน้อยก็ 3 วันระหว่างเดินทาง

ผมตั้งหัวเรื่องสำหรับ “ตอนแรก” หรือวันนี้ เอาไว้ว่า “ทุกข์ของชุมชนคลองจั่น…ในวันที่ “ฝันร้าย” จะมาเยือน” ฟังดูแล้วเหมือนจะเว่อร์ๆ อยู่บ้าง

เพราะพี่น้องชาวชุมชนคลองจั่น เขตบางกะปิ ซึ่งมีทั้งหมู่บ้านที่เป็นบ้านหลังๆ ที่เป็นทาวน์เฮาส์ และที่เป็นอพาร์ตเมนต์ หรือแฟลตคลองจั่นหลายสิบหลัง ต่างก็อยู่กันอย่างมีความสุขในทุกวันนี้

เป็นชุมชนที่ใหญ่โตกว้างขวาง มีบางส่วนที่พลุกพล่านอยู่บ้าง แต่โดยทั่วๆ ไปค่อนข้างสงบร่มเย็น ผ่านไปผ่านมาก็เห็นชาวบ้านยิ้มแย้มแจ่มใสกันดี…ไฉนผมจึงเอาคำว่า “ฝันร้าย” มาพาดหัว

ครับ! เป็นความจริงที่ชาวชุมชนคลองจั่น เขตบางกะปิ อยู่กันอย่างมีความสุขมากว่า 55 ปีแล้ว นับตั้งแต่ประเทศไทยขันอาสาเป็นเจ้าภาพจัดการแข่งขันกีฬาเอเชียนเกมส์ ครั้งที่ 5 ซึ่งเป็นการจัดงานใหญ่ระดับเอเชียครั้งแรกของประเทศไทย เมื่อ พ.ศ.2509 และสร้างหมู่บ้านแห่งนี้ขึ้นเป็นหมู่บ้านนักกีฬา

ต่อมาก็ให้ประชาชนเข้าอยู่อาศัยได้ในปี 2510 นับมาถึงวันนี้จึงประมาณ 55 ปีอย่างที่ว่า

ผมที่ตามมาอยู่ที่หลังปี 2514 เพิ่งครบ 50 ปีไปเมื่อปีกลาย ก็พลอยมีความสุขไปด้วย…สุขจนไม่ยอมย้ายไปอยู่ที่อื่นที่ใด แม้โอกาสจะเปิดให้หลายครั้งหลายครา

แต่เพราะคำร้องทุกข์และเอกสารประกอบการร้องทุกข์ที่เพื่อนบ้านรุ่นน้องส่งมาให้ผมเมื่อวานนี้โดยแท้ที่ทำให้ผมขวัญผวาขณะนั่งอ่านโครงการใหม่ของการเคหะแห่งชาติที่จะเกิดขึ้นในหมู่บ้านคลองจั่นและรอบๆหมู่บ้านคลองจั่นในอีกไม่นานข้างหน้า

ดังที่ทราบแล้ว แถวๆ นี้จะมีรถไฟฟ้ามาผ่านและเฉียดผ่านหลายสาย โดยเฉพาะสายที่ผ่านถนนนวมินทร์หน้าหมู่บ้านคลองจั่นและหน้าตึกสำนักงานการเคหะแห่งชาติโดยตรงนั้น…จะเป็นสายสีนํ้าตาล

ยังไม่สร้างตอนนี้ แต่ก็มีข่าวว่าเตรียมการประกวดราคาแล้ว และตั้งใจจะสร้างให้เสร็จเพื่อเปิดใช้บริการในปี 2571

มีข่าวด้วยว่า “สถานี” จะอยู่แถวๆ นี้ การเคหะฯ จึงเตรียมการรับมือด้วยการทุบทิ้งสนามกีฬาคลองจั่น (สนามฟุตบอลเล็กๆ ประจำชุมชนที่อยู่ในความดูแลของการเคหะแห่งชาติ) เพื่อให้เกิดที่ว่าง

รวมทั้งรื้อสนามบาสเกตบอลและอาคารอื่นๆอีก 2-3 อาคารที่เป็นของการเคหะฯออกไปด้วย เพื่อให้มีพื้นที่ว่างมากขึ้นอีก

จากนั้นก็จะสร้างตึกใหม่ใหญ่ยักษ์ที่เป็นคอนโดมิเนียมสูงประมาณ 32 ชั้นขึ้นมา 4 ตึก รวมห้องพักประมาณ 4,800 ห้อง

แถมด้วยอาคาร สำนักงานการเคหะแห่งชาติ (อาจจะสร้างในบริเวณเดิม) เป็นอาคารสูงปรี๊ด 35 ชั้น ขึ้นมาแทนอาคารสำนักงาน ซึ่งก็น่าจะสูงราวๆ 10 กว่าชั้นหลังเดิม

นั่งรถจากสี่แยกบางกะปิ เข้าถนนนวมินทร์ หรือแม้แต่นั่งอยู่บนรถไฟฟ้าที่จะผ่านชุมชนบริเวณนี้ในวันข้างหน้าเมื่อโครงการแล้วเสร็จ ก็จะเห็น “คอนโด” และตึกสำนักงานการเคหะแห่งชาติสูงเสียดฟ้าบดบังหมู่บ้านคลองจั่นชุมชนแห่งความสุขรุ่นเก่าหมดสิ้น

นี่คือตัวอย่างของฝันร้ายบริเวณด้านหน้าหมู่บ้านคลองจั่นที่จะมาพร้อมรถไฟฟ้าสายสีน้ำตาลตามแผนงานของการเคหะแห่งชาติ

พรุ่งนี้จะมี “ฝันร้าย” ที่ชวนผวามากกว่าเกิดขึ้นทางด้านหลัง หมู่บ้าน บนพื้นที่ “สวนสาธารณะ” เสียด้วย…อย่าลืมติดตามนะครับ.

“ซูม”