เนื่องจากคอลัมน์นี้ติด “พันธกิจ” ที่จะต้องเขียนถึงเรื่องอื่นๆ ที่ไม่เกี่ยวกับเหตุการณ์ประจำวันเสีย 2 วันเต็มๆ ในช่วงวันหยุด เสาร์อาทิตย์…ผมจึงจำเป็นที่จะต้อง “ปล่อยวาง” ข่าว “ช็อกโลก” จากอำเภอนากลาง จังหวัดหนองบัวลำภู เอาไว้ก่อน
มาวันนี้ ถึงคิวที่จะกลับมาเขียนได้อย่างอิสระในทุกๆ เรื่อง หรือทุกๆ ข่าวที่อยากเขียน…จึงขออนุญาตที่จะร่วม “บันทึก” เหตุการณ์อันเปรียบเสมือนหนึ่งฝันร้ายของประเทศไทยเอาไว้ในคอลัมน์นี้ด้วย
ในลักษณะเดียวกับที่เคยบันทึกไว้แล้วหลากหลายเรื่องราว ทั้งดีและร้ายในอดีตที่ผ่านมา
เหตุผลข้อแรกก็เพื่อจะร่วมแสดงความเสียใจอย่างใหญ่หลวงต่อญาติมิตรของผู้เสียชีวิตรวมแล้วถึง 37 ราย และเป็นเด็กเล็กในวัยน่ารัก น่าเอ็นดูและไร้เดียงสาถึง 24 ราย
เมื่อเวลาใกล้เที่ยงวันของวันที่ 6 ตุลาคม 2565 ณ ศูนย์เด็กเล็ก อุทัยสวรรค์ ต.อุทัยสวรรค์ อ.นากลาง จ.หนองบัวลำภู ที่ยังคงเป็นข่าว และวิพากษ์วิจารณ์กันอยู่ในขณะนี้
ส่วนเหตุผลข้อที่ 2 นั้น ก็เพื่อร่วมในการสวดมนต์ภาวนาอธิษฐานจิต พร้อมๆ กับพี่น้องชาวไทยทั่วประเทศ…ขอสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายที่คนไทยนับถือจงช่วยดลบันดาล…ให้เหตุการณ์สะเทือนขวัญที่ร้ายแรงที่สุดในครั้งนี้จงเป็นครั้งสุดท้ายด้วยเถิด
ขออย่าได้เกิดขึ้นอีกเลยนับแต่นี้เป็นต้นไป
ต้องยอมรับว่า…สิ่งที่เกิดขึ้นที่อำเภอนากลาง จังหวัดหนองบัวลำภูครั้งนี้ นำความสะเทือนขวัญ สะเทือนใจ และสลดหดหู่อย่างสุดบรรยาย ได้มาสู่สังคมไทยมากที่สุด เมื่อเทียบกับเหตุการณ์ในลักษณะเดียวกัน
วัดได้จากกระแสข่าวและเสียงวิพากษ์วิจารณ์ ทั้งการจับกลุ่มสนทนา ในที่ทำงานต่างๆ และในสื่อสังคมออนไลน์ ที่แพร่กระจายไปทั่วประเทศอย่างรวดเร็วมาก หลังเหตุเกิดขึ้นเพียงไม่กี่นาทีเท่านั้น
ที่สำคัญอีกไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ข่าวนี้ก็สะพัดไปทั่วโลกผ่านสำนักข่าวทุกสำนัก ทั้งออนไลน์และทางโทรทัศน์ระดับโลก อย่าง ซีเอ็นเอ็น และ บีบีซี รวมไปถึงสถานีท้องถิ่นในหลายๆ ประเทศ
ครับ! ข่าวร้ายที่เกิดขึ้นแก่เด็กๆ นั้น เป็นข่าวที่ได้รับความสนใจอย่างสูงจากมนุษย์ทุกผู้ทุกนามทุกเผ่าพันธุ์ทั่วโลกมาแต่ไหนแต่ไร
การสูญเสียเด็กๆ ไปกว่า 20 คนอย่างไม่น่าสูญเสีย จึงกลายเป็นข่าว “ช็อกโลก” ไปด้วยเช่นกันในชั่วพริบตา
การที่บุคคลสำคัญของโลก รวมทั้งผู้นำหลายๆ ประเทศโพสต์แสดงความเสียใจ และส่งกำลังใจมาให้แก่เรา ในทางหนึ่งก็เป็นเรื่องที่น่าปลื้มใจที่ท่านเหล่านั้นมีความรัก มีความเอื้อเฟื้อ มีความห่วงใยต่อคนไทย และประเทศไทยที่ต้องพบกับฝันร้ายในครั้งนี้
แต่อีกทางหนึ่งก็เป็นเรื่องที่ประจานถึงความไม่ถูกต้อง ความไม่สมควรที่จะเกิด เพราะเป็นเรื่องที่โหดเหี้ยมทารุณจากการใช้อาวุธทำร้าย เด็กๆ ซึ่งในนานาอารยประเทศนั้น แม้ในช่วงของการทำศึกสงครามเขาก็จะยกเว้นหรือหลีกเลี่ยงเสียด้วยซ้ำ
จึงอาจจะมีผลในทางลบเกิดขึ้นไม่มากก็น้อย…ต่างกับข่าวหรือเหตุการณ์ “13 หมูป่าติดถ้ำ” ที่ครั้งนั้นเป็นผลบวกแก่ประเทศไทยของเรานับพันเปอร์เซ็นต์
ขอขอบคุณทุกๆ ฝ่ายที่เสนอให้มีการถอดบทเรียน ให้มีการค้นหาสาเหตุเชิงลึก เพื่อนำไปสู่ข้อเสนอและข้อปฏิบัติที่จะไม่ให้เกิดโศกนาฏกรรมลักษณะนี้ขึ้นอีก
ขอฝากให้เดินหน้าและลงมือดำเนินการอย่างเป็นรูปธรรม…อย่าให้ มอดไปเหมือนไฟไหม้ฟาง ที่มักจะเกิดขึ้นเสมอๆ หลังเหตุการณ์หมาดๆ ว่าจะทำโน่นทำนี่…แต่พอพักเดียวทุกสิ่งทุกอย่างก็เงียบหาย
สุดท้ายก่อนผมส่งต้นฉบับไปขึ้นแท่นอ่านพาดหัวหนังสือพิมพ์ทุกฉบับแล้วก็น้ำตาซึมขึ้นมาอีกครั้ง…ด้วยเนื้อที่จำกัด ขอยกตัวอย่าง ไทยรัฐ เพียงฉบับเดียว…ที่พาดทั้งหัวใหญ่หัวรองไว้ว่า
“ในหลวง-ราชินี เสด็จปลอบขวัญญาติผู้เสียชีวิตและทรงเยี่ยมผู้บาดเจ็บ-ทั่วประเทศ ลดธงไว้ทุกข์ และจัดพิธีไว้อาลัย 36 ชีวิต ผู้บริสุทธิ์หนองบัวลำภู…ทั่วไทย”
นี่คือประเทศไทยและคนไทยที่ยังมีหลักชัยให้ยึดเหนี่ยวและยังรักกัน และมีน้ำใจให้แก่กันอย่างเปี่ยมล้นเสมอๆ ในยามทุกข์ยาก.
“ซูม”
