ช่วงหลังๆ นี้ผมไม่ค่อยได้เขียนถึงเรื่องเหตุการณ์ตึงเครียดระหว่างไทยกับกัมพูชาก็เพราะเหตุผลส่วนตัวที่ผมเคยกราบเรียนท่านผู้อ่านไปบ้างแล้วในทำนองที่ว่า คนไทยเราทุกวันนี้แสดงความคิดเห็นเรื่องเขมรออกไปหลายทิศหลายทางมาก…
ผมเคยออกความเห็นเป็นนัยๆ ไปบ้างแล้วว่า ผมเห็นด้วยกับข้อเสนอของหลายๆ ฝ่ายว่า นายกรัฐมนตรีแพทองธาร ควรลาออกหรือไม่ก็ยุบสภา ในกรณีโทรศัพท์ไปคุยกับ “อังเคิล ฮุน เซน” แล้วโดนหักหลัง ฝ่ายโน้นนำคลิปสนทนามาเผยแพร่
ผมเคยเขียนกราบเรียนท่านผู้อ่านไปแล้วว่า ผมเป็นเด็กที่เติบโตมากับความรู้สึกที่เจ็บปวดจากการที่ต้องสูญเสียเขาพระวิหารให้กับกัมพูชาตามการตัดสินของศาลโลก เมื่อ พ.ศ.2505 ขณะเรียนอยู่ปีที่ 3 คณะเศรษฐศาสตร์ ธรรมศาสตร์
กำลังว้าวุ่นใจอยู่กับเหตุการณ์ทางการเมืองในบ้านเราว่าจะจบอย่างไรหนอ? และจะวุ่นวายมากน้อยเพียงใดหนอ? เมื่อรัฐบาลภายใต้การนำของพรรคเพื่อไทยและนายกรัฐมนตรีแพทองธาร ไม่ยอมลาออก ไม่ยอมยุบสภา ประกาศเดินหน้าต่อไป เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ผมเขียนยุให้รัฐบาลไทยเพิ่มความ “แข็งแกร่ง” ในการตอบโต้เขมรไปเมื่อวันศุกร์ที่แล้ว อย่ามัวแต่ “หน่อมแน้ม” เกรงอกเกรงใจเขมรอยู่เลย
วันที่ 7 กันยายน พ.ศ.2501 หรือเมื่อ 67 ปีเศษๆ โน้น…ผมเข้ามาเรียนหนังสือในกรุงเทพฯ แล้วสอบติดโรงเรียนเตรียมอุดมศึกษา พญาไท เรียนอยู่ห้อง 39 ตึกหนึ่ง