เมื่อวานนี้ผมเขียนด้วยความห่วงใยตามประสา “ผู้เฒ่า” ที่แก่เพราะกินข้าว เฒ่าเพราะอยู่นาน ผ่านร้อนผ่านหนาวผ่านเหตุการณ์มาเยอะก็เลยชักจะมีสัญชาตญาณหรือลางสังหรณ์คล้ายๆ “ฝูงมด” ที่มักจะรู้ถึงความผิดปกติของดินฟ้าอากาศล่วงหน้า
ผมเองก็เหมือนกับเด็กไทยทั่วๆไปแหละครับที่ไม่ชอบและเบื่อวิชาประวัติศาสตร์เอามากๆ สมัยเรียนชั้นประถมและมัธยมต้น เหตุสำคัญก็มาจากตัวละครและเรื่องราวตลอดจนปี พ.ศ. ที่จะต้องท่องต้องจดจำมากมายเหลือเกิน จนเกิดความรู้สึกท้อถอย
“วิชาประวัติศาสตร์เกี่ยวข้องกับวิถีชีวิตของคนเราอย่างมาก เพราะทุกสังคมมีรากฐานที่ปรับเปลี่ยนมาจากอดีตต่อเนื่องถึงปัจจุบัน และพัฒนาต่อไปในอนาคต