เมื่อวานนี้ผมเขียนถึงโครงการ “ก้าวแรกของพระบรมศาสดา” ของคณะแพทยศาสตร์ศิริราชพยาบาล ที่จะนำทีมศัลยแพทย์และพยาบาลไปดำเนินการผ่าตัดข้อเข่าเทียมให้แก่ชาวเนปาลที่ยากจน ณ โรงพยาบาลสิทธัตถะ ลุมพินี ประเทศเนปาล
เมื่อราวๆ เดือนเมษายนที่ผ่านมา ผมเคยเขียนมินิซีรีส์ชุด “โรคเข่าเสื่อม” ที่ทรมานคนไทยเอาไว้ในคอลัมน์นี้ติดต่อกันหลายวัน
มินิซีรีส์ ชุด “โรคเข่าเสื่อม” ของเราวานนี้ จบลงด้วยประเด็นดราม่าที่ว่า คิวผ่าตัดโรคนี้เมื่อหลายๆ ปีก่อนโน้นที่ศิริราช เคยยาวถึง 3 ปี แม้ต่อมาจะหดสั้นลงบ้างก็ยังต้องรอเป็นปีอยู่ดี
เมื่อวานนี้ผมตั้งคำถามทิ้งท้ายคอลัมน์ว่า หากเราโชคร้ายพยายามหลบเลี่ยงและปฏิบัติตนอย่างดีที่สุดแล้ว แต่ยังหนีไม่พ้น “โรคข้อเข่าเสื่อม” จะทำอย่างไร? ไปรักษาที่ไหน? ใช้เงินเท่าไร?