ซอกแซกเวียงพิงค์ ครับ ! ไปเชียงใหม่มาทั้งทีก็คงจะต้อวซอกแซกกันแถวๆ เชียงใหม่โน่นแหละ แม้ว่าผมจะมีเวลานอนอยู่เพียงคืนเดียว แต่อาศัยเป็นนักยำ่เก่าก็พอจะเก็บเรื่องราวชีวิตตอนกลางคืนของเชียงใหม่มาเล่าสู้กันฟังได้พอสมควร ขอเริ่มต้นที่ไนน์คลับหรือบาร์สำหรับบริหารร่างกายลดพุงของบรรดานักนิยมเต้นรำกันก่อน ไม่ว่าจะเป็น “รินแก้ว” เจ้าเก่าซึ่งอยู่ยงคงกระพันมาเป็นสิบๆ ปีตั้งแต่สมัย ปนัดดา ฉายะภาคย์ เพิ่งแตกเนื้อสาวไปโด่งดังอยู่ที่โน่น หรือแม้กระทั่ง “บลูมูน” ที่เคยเป็นแหล่งปั้นนักร้องดังหลายๆ คนในปัจจุบัน ยังคงเรียกแฟนๆ ได้หนาตาพอใช้ ผมแว่บไป “บลูมูน” เพราะอยู่ใกล้เมืองไม่ต้องเสียเวลาเดินทางกันมานัก ก็ไม่เลวหรอกครับ นักร้องรุ่นใหม่ของเขาพอใช้การได้…วงดนตรีหนักแน่น พอที่นักเต้นจะสะบัดเท้าโดยไม่หลงจังหวะ ที่ผมชอบเป็นพิเศษก็อีตรงเขาเอาเพลงปลุกใจเรียบเรียงเสียงประสานในจังหวะใหม่ สร้างความครื้นเครงให้แก่นักเต้นได้ไม่เบา อย่างเพลง “สุดแผ่นดิน” ในจังหวะสโลว์ซบแล้วก็เพลง “เปรี้ยงเปรี้ยงเสียงฟ้าฟาด” ใจจังหวะ ช่า ช่า ช่า เป็นต้น โดยเฉพาะเพลงหลังมันจริงๆ พับแผ่ซีเอ้า ถึงตอนเปรี้ยง เปรี้ยง… โครม โครม… สะบัดกันคราวไรเห็นหน้าท่านประมาณหวือหวาอยู่กลางฟลอร์คราวนั้น
