ต้องยอมรับว่าในช่วง 2 สัปดาห์ที่ผ่านมา เป็นช่วงเวลาที่คนไทยเราตกอยู่ในความเครียด อันเนื่องมาจากการระบาดของโควิด-19 ในบ้านเราที่กลับมาสูงมากอีกครั้งหนึ่ง

จากการที่ยอดติดเชื้อใหม่ของประเทศไทยเราค่อยๆ กระดกสูงไปเรื่อยๆ ถึง 27,000-28,000 เศษๆ ต่อวันอยู่หลายวัน โดยไม่รวมตัวเลขที่ตรวจวัดด้วยระบบ ATK ซึ่งเพิ่มขึ้นอีกกว่าเท่าตัวของยอดที่ทางการแถลง

ไปไหนมาไหนก็มีแต่ข่าวคนติดเชื้อเพิ่มขึ้น…ตั้งแต่คนดังต่างๆ ที่ปรากฏในข่าวหนังสือพิมพ์มาจนถึงญาติสนิทมิตรสหายใกล้ชิดของเราเอง

สอดคล้องกับตัวเลขรวมของประเทศที่พุ่งขึ้นไปเกือบถึง 30,000 คน ต่อวันอย่างที่ว่า

อะไรไม่อะไร ขณะที่ยอดติดเชื้อรายวันยังพุ่งไม่หยุดนั้นเอง…เราก็ยังมีภารกิจมีความจำเป็นจะต้องออกไปโน่นไปนี่กันอยู่ตลอด…โดยเฉพาะผมเองก็คือการตรวจสุขภาพตามที่หมอนัดเอาไว้

ก็ต้องระวังตัวกันสุดขีด สวมหน้ากาก 2 ชั้น พกแอลกอฮอล์ขวดจิ๋วบ้าง อย่างเป็นตลับบ้าง พร้อมกับควักออกมาฉีดแทบจะทุกๆ 10 นาทีระหว่างเดินไปโน่นมานี่ และนั่งรอพยาบาลเรียกชื่อ

พูดถึงแอลกอฮอล์ขวดจิ๋ว ทำให้ผมนึกถึงเหตุการณ์เมื่อสัปดาห์ก่อนตอนข่าวระบาดกลับมาสูงสุด ขณะที่ผมแวบไปซื้อข้าวของจำเป็นที่ เดอะมอลล์ บางกะปิ ศูนย์การค้าใกล้บ้านผม

ระหว่างเดินกลับจะออกประตูห้างไปที่จอดรถก็เจอเพื่อนรักเกลอเก่า รายหนึ่งเข้าให้อย่างจัง ต่างคนต่างก็ดีใจเพราะไม่ได้เจอกันกว่า 2 ปีแล้ว จึงเดินรี่ไปหากัน พร้อมส่งเสียงตะโกนทักทายละล่ำละลัก

แต่พอมาใกล้ๆ…ประมาณสัก 1 เมตร ต่างคนต่างก็นึกได้…พร้อมใจกันแตะเบรกเท้าตัวเองหยุดกึกราวกับนัดกันไว้ และต่างก็คว้า “อาวุธ” ประจำกายของเราออกมาถือราวกับนัดกันไว้เช่นกัน

แอลกอฮอล์ขวดจิ๋วที่ผมเอ่ยถึงเมื่อสักครู่นั่นเอง…ผมพกติดตัวใส่กระเป๋ากางเกงข้างขวาไว้เหมือนพระเอกหนังคาวบอยในอดีตคาดปืน ไว้ที่เอวด้านขวาอย่างไรอย่างนั้น

เจ้าเพื่อนผมก็ทำอย่างเดียวกัน และทำมากกว่าผมเสียอีก คือ กุมติดมือเอาไว้เลย…เหมือนตำรวจที่จะเข้าไปจับคนร้าย ถือปืนจ้องพร้อมยิงอย่างที่เราเห็นในละครทีวีบางเรื่อง

หลังจากยืนส่งเสียงแสดงความรัก ความคิดถึงกันในระยะห่าง 1 เมตร อยู่พักใหญ่ ผมมองไปที่ขวดแอลกอฮอล์ในมือเพื่อนแล้วก็ถามว่า “ยี่ห้ออะไรวะ?”

“ศิริบัญชา”…แอลกอฮอล์ยี่ห้อดังเก่าแก่ โรงพยาบาลใช้แทบทุกแห่ง…ของเองล่ะ ยี่ห้ออะไร” เพื่อนตอบพร้อมกับถามสวนกลับ

“ไทยเบฟว่ะ…น้ำดื่มตราช้างไง เขาผลิตเป็นการกุศลให้โรงพยาบาลต่างๆ รวมทั้งแจกสื่อมวลชนด้วยจำนวนหนึ่ง” เป็นคำตอบจากผม

จากนั้นเราก็นัดว่าจะไปกินข้าวด้วยกัน พร้อมเพื่อนคนอื่นๆ ด้วยหลังโควิดซา…ก่อนจะใช้วิธี “โบกมือ” เป็นเชิงร่ำลาและแยกย้ายกันกลับบ้าน

มาถึงวันนี้…วันที่ผมนั่งเขียนต้นฉบับนี่แหละ ข้อมูลการติดเชื้อโดยรวมของโลกเริ่มลดลงมาตามลำดับ…วันที่ 31 มี.ค.อยู่ที่ 1.53 ล้านเศษ ลดมาอยู่ที่ 1.36 ล้านในวันที่ 1 เมษายน แล้วก็เหลือ 1.09 ล้านคน วันที่ 2 เมษายน

ต่อมาวันที่ 3 เมษายนลงไปอีก เหลือ 831,000 เศษๆต่ำกว่าล้าน และ 4 เมษายนลงมาอยู่ที่ 735,000 เศษ ต่ำกว่าล้านลงไปอีก

ของบ้านเราก็เช่นกันจากที่ขึ้นไป 27,000-28,000 ต่อวันจนเสียวกันไปทั่วประเทศ ค่อยๆ ลดลงมาจนเหลือ 21,000 เศษๆ ขณะที่ผมเขียนต้นฉบับ 5 เมษายน

เพี้ยง! ขอให้ลดลงไปเรื่อยๆ ทั้งระดับโลกและในบ้านเราพร้อมๆกันด้วยเถิด อย่ากระดกศีรษะเพิ่มขึ้นมาให้อกสั่นขวัญหายอีกเลย และขอให้กลายเป็นโรคประจำถิ่นโดยเร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้

ผมกับเพื่อนๆ (ส่วนใหญ่อายุใกล้ 80 และเกิน 80 ทั้งนั้น) จะได้ไปนั่งกินเลี้ยง คุยเรื่องความหลังกัน โดยไม่ต้องสวมหน้ากากอนามัยและไม่ต้องนั่งหรือยืนห่าง 1 เมตรแบบที่เจอกันสัปดาห์ที่แล้ว

ที่สำคัญเพื่อนผมจะได้วางขวดแอลกอฮอล์จิ๋ว “ศิริบัญชา” ไว้ที่บ้านและผมก็จะวางแอลกอฮอล์ “ตราช้าง” ไว้ที่บ้านเช่นกัน

ไม่ต้องควักออกมา “ดวล” กัน เหมือนหนังคาวบอยเรื่อง “เชน คัมแบ็ก” เมื่อ 50 ปีก่อน…แบบที่เราเจอกันในห้างเดอะมอลล์ บางกะปิ สัปดาห์ที่ผ่านมา.

“ซูม”