เมื่อวันอังคารที่ผ่านมา หนังสือพิมพ์ทุกฉบับลงข่าวพร้อมภาพ ประกอบหน้า 1 สรุปข้อใหญ่ใจความได้ว่า ท่านนายกรัฐมนตรี พล.อ.ประยุทธ์ จันทร์โอชา ได้ไปเป็นประธานในพิธีเริ่มการก่อสร้างรถไฟฟ้าโมโนเรล 2 สายแรกของประเทศไทยเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

บางฉบับใช้คำว่า “ลั่นฆ้องชัย” บางฉบับก็ใช้คำว่า “เปิดหวูด” สื่อความหมายว่าจะลงมือก่อสร้างรถไฟฟ้าสายสีชมพู แคราย-มีนบุรี กับ สายสีเหลือง ลาดพร้าว-สำโรง กันแล้ว หลังจากท่านนายกฯ กดปุ่มเทคอนกรีตเอาฤกษ์เอาชัยที่บริเวณก่อสร้างแถวๆ เขตบางนาเสร็จสรรพ

ที่ผมอ่านข่าวแล้วค่อยสบายใจขึ้นก็ตรงที่ท่านรัฐมนตรีว่าการกระทรวงคมนาคม อาคม เติมพิทยาไพสิฐ ซึ่งไปร่วมพิธีด้วย ยืนยันกับผู้สื่อข่าวว่า การก่อสร้างรถไฟฟ้าทั้ง 2 สายนี้ จะแล้วเสร็จภายใน 3 ปี กับ 3 เดือน สามารถเปิดให้ใช้บริการได้ในช่วงปลายปี 2564

ที่ผมใช้คำว่าอ่านข่าวแล้วสบายใจก็เพราะ 1 ใน 2 ของโครงการนี้ จะมีผลทั้งทางบวกและทางลบแก่ผมโดยตรง…ได้แก่ สายสีเหลือง จาก ลาดพร้าว ไป สำโรง นั่นแหละครับ

ผลทางบวกก็คือเมื่อสร้างเสร็จแล้วผมคงจะมีส่วนในการใช้ประโยชน์อย่างมาก ไม่ว่าจะนั่งเข้าเมืองมาลงที่ลาดพร้าวเพื่อต่อมาทำงานไทยรัฐ หรือแม้แต่จะนั่งไปเที่ยวห้างต่างๆ บนถนนศรีนครินทร์ ซึ่งก็มีอยู่หลายห้างเช่นกัน

ส่วนผลทางลบนั้นก็คือในช่วงก่อสร้าง ผมและพี่น้องประชาชนทางซีกตะวันออกจะต้องทนทุกข์ทรมานกันอย่างมาก จากการที่จะต้องเผชิญภาวะการจราจรติดขัด ทั้งถนนลาดพร้าวและถนนศรีนครินทร์ ดังที่ได้โอดครวญมาเป็นระยะๆ ตลอดเดือน 2 เดือนที่แล้ว

นี่ขนาดยังไม่ได้ลงมือก่อสร้างจริงจังนะครับ แค่ กทม.คืนพื้นที่ให้ และมีการโยกย้ายพวกสาธารณูปโภค สาธารณูปการให้พ้นออกไปจากรัศมีการก่อสร้างเท่านั้นยังติดขัดถึงเพียงนี้

เมื่อลงมือก่อสร้างเต็มรูปแบบ ภายหลังท่านนายกฯ กดปุ่มเทคอนกรีตแล้วจะสาหัสเพิ่มขึ้นอีกแค่ไหน ยังเดาไม่ถูกเหมือนกัน

ดังนั้น แม้จะมีการระดมกำลังแก้ปัญหาการจราจรทั้งในถนนลาดพร้าว และถนนศรีนครินทร์อย่างขะมักเขม้นจนดูเหมือนจะดีขึ้นมาหน่อยหนึ่ง

แต่ผมก็ยังอดกังวลไม่ได้อยู่นั่นเอง เพราะไม่แน่ใจว่าในระหว่างก่อสร้างเต็มรูปแบบจะเกิดอะไรขลุกขลักขึ้นอีกหรือไม่?

จนกระทั่งได้ยินคำว่าจะเสร็จใน 3 ปี 3 เดือน หรือปลายปี 2564 นี่แหละครับ ความกังวลของผมก็ค่อยๆ คลายลง

เพราะระยะเวลาแค่ 3 ปีเศษๆ น่าจะพออดทนได้ครับ

แรกๆ ข่าวคราวไม่ค่อยแน่นอน บ้างก็ว่า 5 ปี บ้างก็ว่า 6 ปี บ้างก็บอกยาวกว่านั้น เพราะไม่เคยเห็นมีสายไหนสร้างเสร็จทันกำหนด

ผมก็รู้สึกท้อใจ เพราะระยะเวลามันเนิ่นนานเหลือเกิน ในขณะที่ผมก็อายุเพิ่มมากขึ้นทุกวัน จะอยู่ถึงวันที่จะมีการเปิดใช้รถไฟฟ้าสายนี้หรือเปล่าก็ยังไม่รู้?

เมื่อได้ยินว่า 3 ปีเศษ ก็รู้สึกมีความหวังมากขึ้น เพราะเป็นระยะเวลาที่คนแก่ๆ รุ่นผม ซึ่งมีอยู่มากมายใน กทม.ซีกตะวันออก และรอคอยที่จะใช้รถไฟฟ้าสายนี้อยู่ พอจะมีกำลังใจที่จะกัดฟันอดทนรอว่างั้นเถอะ

แม้แต่คนที่ไม่รอคอยจะใช้รถไฟฟ้าสายนี้เลย เพราะท่านมีรถยนต์ใช้เองอยู่แล้ว ก็จะพลอยสบายใจไปด้วยที่รู้กำหนดแน่นอนว่าความทรมาน จากการก่อสร้างรถไฟฟ้าสายนี้จะมีเพียง 3 ปี กับ 3 เดือนเท่านั้นจากนี้ไป

สำหรับผมในฐานะผู้รอคอย เพราะชอบที่จะไปไหนมาไหนโดยรถไฟฟ้า ใคร่ขอถือโอกาสนี้ต้อนรับ “การก่อสร้าง” โครงการรถไฟฟ้าทั้ง 2 สาย อันได้แก่ สายสีเหลืองกับสายสีชมพูอีกครั้งหนึ่ง

ถึงแม้จะมีคนขู่ผมว่า การที่รถราติดระเบิดในช่วง 2-3 เดือนที่ผ่านมา ทั้งๆ ที่ยังไม่ได้ลงมือก่อสร้าง เพียงแค่โยกย้ายสาธารณูปโภค สาธารณูปการเท่านั้น จึงเสมือนกับการ “เผาหลอก”

แต่จากนี้ไปลงมือก่อสร้างจริงกันล่ะ จึงจะเท่ากับเป็นการ “เผาจริง”

ผมก็จะไม่หวาดหวั่นคำขู่นี้ และจะกัดฟันทนอย่างถึงที่สุดครับ

เพราะต่อให้หนักหนาสาหัสแค่ไหน ก็อีกเพียง 3 ปี 3 เดือนแค่นั้นเอง จากนั้นพวกเราที่อยู่อาศัยทางซีกนี้ของ กทม.ก็จะสบายขึ้น

ขออย่างเดียวอย่าให้ยืดเยื้อ กลายเป็น 4 ปี 5 ปี 6 ปี หรือค้างเติ่ง แบบหลายๆ โครงการในอดีตก็แล้วกันครับ.

“ซูม”