เมื่อวันศุกร์ที่ผ่านมาถือว่าเป็น “วันฝันร้าย” ของคนกรุงเทพมหานครทั่วทุกเขตพื้นที่ไม่ว่าฝั่งกรุงเทพฯ หรือฝั่งธนบุรีอีกวันหนึ่งสำหรับปีพุทธศักราช 2561 หรือปีนี้

เพราะได้เกิดภาวะการจราจรติดขัดอย่างมโหฬารทั่วทุกสารทิศ ชนิดรถรากระดิกกระเดี้ยไม่ได้เป็นชั่วโมงสำหรับบางแห่ง และแม้จะกระดิกได้แล้วก็ยังต้องใช้เวลาอีกนานมากกว่าจะไปถึงจุดหมายปลายทาง

ในโซเชียลมีเดียมีแต่คำว่า “โหด” “ห่วย” “อะไรกันวะ” ฯลฯ ซึ่งเป็นถ้อยคำระบายอารมณ์ของคนใช้รถใช้ถนนเมื่อวันศุกร์ที่ 3 สิงหาคม ใน กทม. และปริมณฑล

เย็นวันหฤโหดดังกล่าวผมกลับจากงานสัมมนาผู้บริหารโรงเรียนไทยรัฐวิทยาทั่วประเทศที่นครศรีธรรมราช มาถึงดอนเมืองประมาณ 5 โมงเย็น

รถโรงพิมพ์ไปรับและแวะเข้าโรงพิมพ์เพื่อจะส่งเพื่อนๆ ที่ไปด้วยกันให้มานั่งเขียนข่าวการประชุมที่โรงพิมพ์ก่อนค่อยไปส่งผมที่บ้านบางกะปิ

จากดอนเมืองเราตัดสินใจขึ้นโทลล์เวย์มาลงลาดพร้าว แล้วหักเข้าสู่ถนนพหลโยธินไปเข้าประตูหลังไทยรัฐก่อนถึงสถานีรถไฟฟ้าหมอชิต… สบายมาก ทุกอย่างไหลลื่นไม่มีอะไรติดขัดเลย

แต่พอส่งน้องๆ เสร็จ ออกจากโรงพิมพ์จะไปบางกะปิต่อนี่ซี เรื่องใหญ่เลย เพราะรถติดตั้งแต่ประตูทางออกของไทยรัฐด้านถนนวิภาวดีฯ ยาวเหยียดไปจนถึง 5 แยกลาดพร้าว

รถที่จะไปเข้าลาดพร้าวเพื่อมุ่งหน้าไปบางกะปินั้นไม่ต้องพูดถึงละ…

ติดหลามไม่กระดิกอยู่บนสะพานลอยลาดพร้าวมาจนถึงหน้าไทยรัฐ แถมยาวยืดไปทางสุทธิสารโน่นอีก

ข้อมูลจากมือถือบอกว่า เราจะต้องใช้เวลาอย่างน้อย 2 ชั่วโมงจากถนนวิภาวดีฯ ถึงหมู่บ้านหลังการเคหะแห่งชาติบางกะปิ ซึ่งเป็นที่อยู่ของผมหากจะใช้เส้นทางลาดพร้าว

มือถืออัจฉริยะยังบอกผมด้วยว่าถ้าใช้ทางด่วนโดยจ่ายเงิน 2 ต่อขึ้นที่ดินแดงไปลงแถวๆ ศูนย์การค้า “เดอะไนน์” ถนนพระราม 9 แล้วไปเลี้ยวซ้ายที่ ถนนศรีนครินทร์ อาจจะไปได้เร็วกว่าครึ่งชั่วโมง

ผมตัดสินใจเลือกคำแนะนำหลัง เพราะอย่างน้อยไปถึงบ้านเร็วกว่าครึ่งชั่วโมง ผมก็ยังพอมีเวลาจะทำอะไรโน่นนี่ได้อีกเยอะ

ทั้งหมดนี้เป็นประสบการณ์วันมหารถติดเมื่อวันศุกร์ที่ผ่านมาในส่วนของผมซึ่งเทียบแล้วอาจจะเบากว่าเสียงบ่นจำนวนมากที่ผมอ่านพบในโซเชียลมีเดียในช่วงเวลาเดียวกัน

สำหรับคนซีกตะวันออกของ กทม. ผมบอกตรงๆ ว่าทรมานจนเกือบจะคุ้นชินแล้วละครับ เพราะนับตั้งแต่เริ่มมีการก่อสร้างรถไฟฟ้าสายต่างๆ บริเวณนี้รถราก็นับวันจะติดขัดขึ้นเรื่อยๆ

แต่ทางซีกตะวันตกหรือทางฝั่งธน หรือชานเมืองส่วนอื่นนี่ซิไฉนเกิดติดขัดพร้อมๆ กันในวันเดียวกัน ผมไม่ทราบสาเหตุที่แน่ชัด

ผมหวังว่าผู้รับผิดชอบทั้งหลาย ไล่ตั้งแต่หัวหน้ารัฐบาลลงมาจนถึงรัฐมนตรีที่รับผิดชอบจนถึง กทม. จนถึงสำนักงานตำรวจแห่งชาติที่ดูแลการจราจรในกรุงเทพฯ คงจะไม่เพิกเฉยดูดายกับปัญหาที่เกิดขึ้น

ขอให้ช่วยกันหาหนทางผ่อนคลายความทุกข์ในเรื่องนี้ให้แก่ชาวบ้านบ้างจะขอบพระคุณเป็นอย่างยิ่ง

พวกเราทราบดีว่านี่เป็นการอดเปรี้ยวไว้กินหวาน ทนทุกข์ทรมานวันนี้เพื่อความสะดวกสบายในวันหน้าเมื่อรถไฟฟ้าทุกสายแล้วเสร็จ

แต่ผมก็กลัวว่ากว่ารถไฟฟ้าจะเสร็จชาวบ้านจะเสร็จก่อน คือสติแตกไปซะก่อนน่ะซีครับ หากการจราจรในเส้นทางก่อสร้างรถไฟฟ้าจะเป็นอย่างที่เกิดขึ้นในช่วง 2-3 เดือนที่ผ่านมา และมาถึงจุดสาหัสสากรรจ์เมื่อวันศุกร์ที่แล้ว

ตอนได้ข่าวว่าจะมีรถไฟฟ้ามาทางซีกตะวันออกของ กทม. ผมดีใจจนเนื้อเต้นบอกแม่บ้านว่า “ดีใจจัง…รถไฟฟ้าจะมาแล้วนะเธอ”

แต่ตอนนี้อยากจะตะโกนเสียใหม่ว่า “ทรมานเหลือเกินเธอจ๋าที่รถไฟฟ้าดันมาผ่านบ้านเรา”

จะไม่ให้ทรมานได้ยังไงล่ะครับ สำหรับคนย่านบางกะปิ บึงกุ่มเลยไปถึงหนองจอก มีนบุรี หรืออะไรต่างๆ ละแวกนี้ เพราะถูกล้อมด้วยการก่อสร้างรถไฟฟ้า จนไม่รู้จะหนีไปออกทางไหนได้

รามคำแหงทั้งสาย ลาดพร้าวทั้งสาย ศรีนครินทร์ทั้งสาย ครั้นจะหนีออกทางเหนือหน่อยก็ไปเจอรามอินทราอีกครึ่งสาย

ช่างเหมือนคนกรุงศรีอยุธยาตอนถูกพม่าล้อมเสียจริงๆ คนกรุงเทพฯ ย่านตะวันออก ณ นาทีนี้…

“ซูม”