ท่านที่ติดตามข่าวคราวความเคลื่อนไหวในระดับโลกอยู่ คงจะทราบดีแล้วว่า ณ นาทีนี้ 2 ประเทศระดับพี่เบิ้มที่เคยกินเกาเหลากันมาในอดีต และหันมาจับมือกินเส้นใหญ่ต้มยำรักใคร่กลมเกลียวกันอยู่หลายปี…แต่ในที่สุดก็หันมารับประทานเกาเหลาอีกจนได้
เมื่อสัปดาห์ที่ผ่านมา มีข่าวคล้ายๆ ข่าวลือ แต่ก็ยืนยันกันว่าเป็นข่าวจริง เพราะมีคนไปได้ยินมาว่า ทางกระทรวงสาธารณสุขกำลังซุ่มร่าง พ.ร.ก.ฉบับหนึ่ง เพื่อคุ้มครองบุคลากรสาธารณสุขที่อาจกระทำผิดพลาด หรือบกพร่องในการดูแลรักษาผู้ป่วยโควิด
วันเสาร์ที่ 14 สิงหาคม 2564 ได้เวลา “เสาร์สารพัน” ยุคล็อกดาวน์ตัวเอง กลับมารับใช้ท่านผู้อ่านตามหน้าที่เพื่อสลับบรรยากาศสัปดาห์ละครั้งเช่นเคย และแน่นอนในวันที่ยอดติดเชื้อใหม่ยังคงพุ่งเกิน 20,000 รายต่อวันเช่นนี้
ท่านที่ติดตามคอลัมน์นี้มานานพอสมควร คงจะพอสังเกตได้ว่าผมมิใช่คนงมงาย หรือเชื่อถือในสิ่งที่ไม่สามารถอธิบายในทางวิทยาศาสตร์ได้แต่อย่างใด
วันนี้ (12 สิงหาคม 2564) เป็น “วันแม่แห่งชาติ”…วันสำคัญอย่างยิ่งสำหรับประเทศไทยและคนไทยที่มีวัฒนธรรมและประเพณีอันดีงามสืบทอดและต่อเนื่องกันมายาวนานนับร้อยๆ ปี
เมื่อวานนี้ผมเขียนถึงนวนิยายเรื่อง “กาเหว่าที่บางเพลง” ของท่านอาจารย์ ม.ร.ว.คึกฤทธิ์ ปราโมช ที่ผมกลับไปหยิบจากตู้หนังสือมาอ่านใหม่
จากเหตุการณ์บ้านเมืองที่มีคนรุ่นใหม่จำนวนหนึ่งลุกขึ้นมาแสดงความคิดที่ขัดแย้งกับขนบประเพณีและความเชื่อถือของคนไทย จนนำไปสู่การประท้วงที่วุ่นวายดังที่ปรากฏอยู่ในขณะนี้
ผมเขียนต้นฉบับวันนี้ ในช่วงเช้าของวันเสาร์ที่ 7 สิงหาคม 2564 วันที่มีการประกาศล่วงหน้าว่าม็อบบางกลุ่มจะนัดชุมนุมกันตอนบ่ายโมง ที่อนุสาวรีย์ประชาธิปไตย ถนนราชดำเนิน ก่อนจะเคลื่อนย้ายไปสู่พระบรมมหาราชวังนั่นแหละครับ
วันเสาร์ที่ 7 สิงหาคม 2564…การระบาดของโควิด–19 สายพันธุ์ เดลตายังหนักหน่วง รายการ “เสาร์สารพัน” ขออนุญาตทำหน้าที่เชิญชวนท่านผู้อ่านอยู่บ้านหยุดเชื้อเพื่อชาติ งดออกไปเที่ยวโน่นเที่ยวนี่เช่นเคย จนกว่าทุกสิ่งทุกอย่างจะคลี่คลาย
ท่าน ดร.สุวจี กู๊ด ที่ปรึกษาด้านการส่งเสริมสุขภาพและปัจจัยสังคมกำหนดสุขภาพ นั่นเอง…ท่านทำงานอยู่กับ WHO มาหลายปี เข้าใจว่าผู้อ่านที่ติดตามข่าวด้านสาธารณสุขเป็นประจำคงจะคุ้นกับท่านพอสมควร