ย่าน กินซ่า อันโอ่อ่าสง่างามและไฮโซที่สุดจะเป็นแห่งแรกที่หัวหน้าทีมซอกแซกต้องกลับไปเดิน ทันทีเมื่อไปถึงโตเกียว

ด้วยเหตุที่เป็นย่านแรกในชีวิตของการไปสัมผัสญี่ปุ่นหนแรกเมื่อ 40 ปีก่อนโน้น ตอนเป็นแขกเชิญของกระทรวงการต่างประเทศแดนอาทิตย์อุทัย

เขาจัดให้ไปนอนโรงแรมเล็กๆ (ใหญ่กว่ารังหนูหน่อยเดียว) แถวๆ นี้และนอนอยู่หลายคืนทำให้มีโอกาสเดินเกือบทุกซอกทุกมุมของที่นี่

เดินแล้วก็ชอบความสง่างาม ความสะอาดสะอ้าน และแสง สีในยามคํ่าคืน ตลอดจนผู้คนที่แต่งตัวดูดีทันสมัย

ความจริงแล้วก็ไม่ได้ไปทำอะไรมากมาย ข้าวของต่างๆ ก็ไม่ได้ซื้อเพราะแถวนี้ราคาแพง และเบี้ยเลี้ยงที่เขาจัดให้เราก็นิดเดียว แถมเงินที่พกติดตัวไปเองก็ไม่มากอะไรนัก

เวลาเข้าห้างอย่าง มิตสุโกชิ ที่ใหญ่ที่สุด ตั้งอยู่สี่แยกกินซ่า จึงแค่เข้าไปเดินรอบๆ ดูโน่นดูนี่หรือช็อปปิ้งด้วยสายตาเท่านั้นเอง

แต่ทำไมถึงชอบย่านกินซ่านักก็ไม่รู้ซิ อาจจะเป็นเพราะที่นี่คือย่านแรกของญี่ปุ่นที่เรามีโอกาสไปสัมผัสอย่างจริงจังก็ว่าได้

คนเรามักจะประทับใจและมีภาพจำกับ “สิ่งแรก” หรือ “ครั้งแรก” อยู่เสมอๆ อย่างที่นักจิตวิทยาเขาเคยพูดเอาไว้

สำหรับย่านที่สองที่จะต้องไปเยี่ยมทุกครั้งที่มีโอกาสไปโตเกียว ได้แก่ ย่าน ชินจุกุ ที่เพิ่งเขียนถึงร้านชาบู-สุกียากี้ไปเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว

ขอเอ่ยถึงอีกครั้ง เสี่ยระวิ โหลทอง เจ้าพ่อสยามสปอร์ต หัวหน้าทัวร์ยุคโน้นของพวกเราชอบที่นี่มาก โดยเฉพาะโรงแรม ชินจูกุ ปริ้นซ์ (ห้องใหญ่กว่ารังหนู พออยู่ได้ไม่ถึงกับอึดอัด) คือสถานที่พักพิงของพวกเราไม่ตํ่ากว่า 5-6 ครั้งหลังที่ไปโตเกียว

กินแถวนี้ นอนแถวนี้เมื่อก่อนมีร้านอินเตอร์เน็ตโต้รุ่ง อยู่ที่นี่หัวหน้าทีมชอบแวะไปเปิดเว็บไซต์ ไทยรัฐ ดอตคอม อ่านข่าวเมืองไทยก่อนเข้านอนเสมอๆ เพื่อไม่ให้ตกข่าว

สีสันยามคํ่าคืนของชินจุกุบวกด้วยจำนวนผู้คนที่หนาแน่น ชนิดยิ่งดึกยิ่งแน่น นับเป็นหนึ่งในความประทับใจ ของหัวหน้าทีมซอกแซกมาจนถึงวันนี้

ก็มาถึงย่านที่สาม ที่มีความหลังฝังใจจนต้องมาทุกครั้งได้แก่ ย่าน “ชิบูย่า” ที่ได้ชื่อว่าเป็นแหล่งของคนหนุ่มสาวทันสมัยของโตเกียว

แฟชั่นใหม่ๆ ทั้งสง่างาม ทั้งเปิ๊ดสะก๊าดแบบหลุดโลก มีให้ดูเสมอๆ ที่ย่านนี้

ห้างดังของคนหนุ่มสาวญี่ปุ่น “ชิบูย่า 109” ก็อยู่ที่นี่เป็นแหล่งรวมแบรนด์ญี่ปุ่น และของน่ารักแบบญี่ปุ่นๆ ประเภทคิกขุอาโนเนะ เดินดูได้ทั้งวันโดยไม่เบื่อ

อีกหนึ่งห้างที่ถูกใจขาช็อปชาวไทยเห็นทีจะหนีไม่พ้น เมกะดองกิโฮเต้ ช็อปปิ้งเซ็นเตอร์ 8 ชั้น ตกแต่งด้วยตัวการ์ตูนอยู่ด้านนอกเช่นกัน ผลุบเข้าไปเมื่อไรก็อยู่ได้เป็นชั่วโมงเมื่อนั้น

จากเรื่องช็อปปิ้งมาดูสีสันและชีวิตชีวาของชิบูย่ากันบ้าง…ห้ามพลาดเด็ดขาดสำหรับ อนุสาวรีย์ “หมาน้อย” ที่มีนามว่า “อาจิโกะ” หน้าสถานีรถไฟ…เจ้าหมาที่จงรักภักดีต่อนายของมัน และจะมาส่งมารับที่สถานีรถไฟชิบูย่าทุกเช้าที่นายไปทำงานและทุกเย็นที่นายกลับบ้าน

จนวันหนึ่งนายเสียชีวิตไม่กลับมาเหมือนเช่นเคย แต่เจ้าหมาน้อยก็ยังมารอทุกวันๆ จนวันหนึ่งมันก็ตายตามนายมันไป และชาวบ้านที่คุ้นเคยกับมันก็สร้างอนุสาวรีย์สุนัขอาจิโกะเอาไว้ เพื่อรำลึกถึงความจงรักภักดีของเจ้าหมาตัวนี้ให้ยืนโดดเด่นเป็นสัญลักษณ์ของชิบูย่า

ไปที่นี่ทุกครั้งหัวหน้าทีมซอกแซกจะแวะไปทักทายอยู่เสมอๆ

อีกสัญลักษณ์หนึ่งของชิบูย่าที่เลื่องชื่อลือชากล่าวขวัญกันไปทั่วโลกก็เห็นจะเป็นบริเวณ “ห้าแยก” หน้าสถานีรถไฟนั่นเอง

รํ่าลือกันว่านี่คือห้าแยกหนาแน่นแออัดที่สุดแห่งหนึ่งของโลก เฉลี่ยแล้วมีผู้คนเดินข้ามไปข้ามมาวันละประมาณ 5 แสนคนต่อวัน

ทันทีที่ไฟเขียวเปิดให้คนเดินก็จะมีผู้คนออกเดินจากมุมต่างๆข้ามไปข้ามมาไม่ตํ่ากว่าครั้งละ 1,000 คน และสูงสุดถึงครั้งละ 3,000 คน ก็มีบ่อยครั้งในแต่ละ 1 ไฟเขียว

คิดดูเถอะว่าโกลาหลอลหม่านเพียงใด

หัวหน้าทีมซอกแซกจะไปเป็น 1 ในจำนวนผู้คนวันละ 500,000 คน ทุกครั้งที่ไปเดินที่นี่ และสำหรับคราวนี้ตั้งใจไว้เลยว่าจะขอขึ้นไปดูมุมสูงบ้างว่าภาพผู้คนที่เดินข้ามไปข้ามมานั้นจะยั้วเยี้ยขนาดไหน

ก็พอดีมีร้าน สตาร์บัคส์ เปิดอยู่ที่ตึกสูงหน้าห้าแยกพอดิบพอดีขึ้นไปชั้น 3 เขาจะมีมุมให้นั่งดูคนเดินข้ามแยก และก็ปรากฏว่าจะมีคนมานั่งดูเป็นจำนวนมาก จนร้านสตาร์บัคส์ร้านนี้ได้ชื่อว่าขายดีที่สุดแห่งหนึ่งของโตเกียว

หัวหน้าทีมซอกแซกสั่งกาแฟหนึ่งแก้วไปยืนรอคิวอยู่พักใหญ่จนในที่สุดก็มีโอกาสได้นั่งริมหน้าต่างสมใจหมาย

เชื่อแล้วว่าคลื่นมนุษย์เราเนี่ยเวลามองมาจากข้างบนแล้วตื่นตาตื่นใจจริงๆ เห็นศีรษะเล็กๆ สีดำเคลื่อนไหวไปมาเหมือนคลื่นในท้องทะเลว่าอย่างนั้นเถอะครับ

ใครไปญี่ปุ่นแต่ยังไม่เคยแวะไปเดินห้าแยกชิบูย่าก็ลองไปเดินดูสักครั้งนะครับ ถือเสียว่าไปช่วยกันเพิ่มสถิติให้เขา ขณะเดียวกันก็เพื่อเป็นประสบการณ์ของเรา ด้วยว่าฉันไปข้ามมาแล้ว

ห้าแยกที่มีคนเดินข้ามถึงวันละ 5 แสนคน เนี่ย น่าจะมีที่ “ชิบูย่า” โตเกียวเพียงแห่งเดียว เท่านั้นกระมัง? เพราะหัวหน้าทีมก็ไปโน่นนี่มาหลายประเทศ ไม่เคยเห็นยั้วเยี้ยแบบนี้ที่ไหนมาก่อนเลย แม้แต่ที่นิวยอร์กก็เถอะ.

“ซูม”