วันที่ 10 ธันวาคมที่ผ่านมา ผมมีเรื่องที่จะต้องให้ความเอาใจใส่เป็นการส่วนตัวถึง 2 เรื่องซ้อนๆ ทำให้ลืมไปเสียสนิทว่าวันจันทร์ที่ 10 ธันวาคม เป็น “วันรัฐธรรมนูญ”
เรื่องที่ผมให้ความเอาใจใส่เป็นส่วนตัวเรื่องแรกก็คือ วันที่ 10 ธันวาคมของทุกปีเป็น “วันธรรมศาสตร์” ด้วยนะครับ ในฐานะที่ผมเป็นศิษย์เก่า และทำงานอยู่ในแวดวงสื่อสารมวลชน เพื่อนๆ ก็จะยกตำแหน่ง กรรมการประชาสัมพันธ์ ตลอดกาลเอาไว้ให้
ผมก็จะต้องคอยสดับตรับฟังว่า เพื่อนๆ จะจัดงานวันธรรมศาสตร์ ปีนี้ อย่างไร? แบบไหน? จะขอบริจาคจากศิษย์เก่าธรรมศาสตร์และประชาชน เพื่อนำไปทำบุญการกุศลในเรื่องใด?
“วันธรรมศาสตร์” ปีนี้ ชวนบริจาค “สวนป๋วย”
แล้วก็หาวันที่เหมาะสมที่จะเขียนประชาสัมพันธ์ให้แก่เพื่อนๆ และมหาวิทยาลัยเก่าที่ผมยอมรับนับถือว่ามีพระคุณต่อผมอย่างมาก
ซึ่งปีนี้ผมก็เขียนเชิญชวนศิษย์เก่าและท่านผู้อ่านที่มีจิตศรัทธาให้ร่วมกันบริจาคเพื่อสร้าง “สวนป๋วย” สวนสาธารณะแห่งการเรียนรู้เพื่อประชาชน ที่จะสร้างขึ้น ณ ข้างๆ โรงพยาบาลธรรมศาสตร์ ในบริเวณ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ศูนย์รังสิต เมื่อวันศุกร์ที่ผ่านมา
ภารกิจส่วนตัวประการที่ 2 ของผมก็คือ วันที่ 10 ธันวาคมของทุกปีจะเป็นวันเลี้ยง “สังสรรค์ผู้แทนจำหน่ายหนังสือพิมพ์ทั่วประเทศ” ของคณะผู้บริหารไทยรัฐ ที่โรงแรมรามาการ์เด้นส์ ซึ่งเป็นการปฏิบัติที่ติดต่อกันมายาวนานจนเป็น “ประเพณี” อย่างหนึ่งของไทยรัฐ
ผมจำได้ว่าตั้งแต่ผมมาอยู่ไทยรัฐเมื่อ 40 ปีเศษๆ ก็มีงานเลี้ยงที่ว่านี้แล้ว แรกๆ จะเลี้ยงที่ไหนผมจำไม่ได้ แต่พอมีการสร้าง โรงแรมรามาการ์เด้นส์ เสร็จสรรพ ท่าน ผอ.กำพล วัชรพล ก็เลือกใช้โรงแรมนี้มาตลอด และยังใช้อยู่แม้ในปีนี้
ช่วงที่ผมมาอยู่แรกๆ ท่าน ผอ.กำพลจะกะเกณฑ์พวกเราที่เป็นหัวหน้าข่าวเป็นคอลัมนิสต์ให้ไปช่วยกันต้อนรับและพูดคุยกับผู้แทนจำหน่ายหรือที่เราเรียกกันว่า “เอเย่นต์” โดยถือเป็นภาคบังคับว่าจะต้องไปทุกคน
ท่านยํ้าว่าต้องไปคุยกับเขา ต้องไปฟังเขาพูด ฟังเขาติ ฟังเขาชม เพราะเขาอยู่ใกล้ชิดคนอ่านมากกว่า ต้องฟังเขาไว้จะได้เอามาปรับปรุงแก้ไขให้ดีขึ้น หรือถ้ามันดีอยู่แล้วก็ทำให้ดีขึ้นไปอีก
ผมเข้าใจว่าสมัยก่อนไม่มีการทำโพล ไม่มีการสำรวจความนิยมของคนอ่านโดยตรง ถ้าเราอยากจะรู้ว่าคนอ่านหนังสือพิมพ์ชอบอย่างไรก็คงต้องไปฟังจากเอเย่นต์นี่แหละ
แม้ท่านจะล่วงลับไปแล้ว และคำสั่งนี้ก็เลิกราไปแล้ว แต่สำหรับผมถ้าไม่ติดภารกิจที่จำเป็นจริงๆ ก็ยังจะหาโอกาสไปร่วมงานอยู่เสมอ
ไปพูดคุยไปทักทายเอเย่นต์เก่าๆ ที่เคยรู้จักกันในยุคโน้น อย่างน้อยก็เพื่อยืนยันว่าเรายังอยู่ในเส้นทางเดียวกันนะ ขอให้ร่วมมือกัน สร้างสายสัมพันธ์ ช่วยกันขายหนังสือพิมพ์ให้พวกเราตลอดไป
โดยเฉพาะในช่วง 2-3 ปีมานี้ ผมแทบไม่ขาดเลย เพราะอย่างที่ทราบๆ กันแหละครับว่า “สื่อกระดาษ” เจอผลกระทบจากยุค “โซเชียล” อย่างห นัก จนรายสัปดาห์ รายปักษ์ รายเดือน ต้องปิดตัวเองเป็นแถวๆ
รายวันเองก็เหนื่อยมาก ต้องกัดฟันสู้กันอย่างสุดเหวี่ยง
ความจำเป็นที่จะต้องพูดคุย สานสัมพันธ์อันดีงามกับผู้แทนจำหน่ายหนังสือพิมพ์ทั้งหลาย ก็ยิ่งจะต้องมีมากขึ้นเป็นเงาตามตัว
ผมก็คิดถึงแต่ 2 เรื่องนี้ จนลืมไปสนิทว่าวันที่ 10 ธันวาคมนั้น แท้ที่จริงแล้วเป็นวันสำคัญวันหนึ่ง สำหรับคนเขียนหนังสือเพราะเป็น “วันรัฐธรรมนูญ”
โดยหน้าที่ผมควรจะเขียนถึงความสำคัญของรัฐธรรมนูญ ยํ้าถึงระบอบประชาธิปไตย และยิ่งในช่วงเวลาที่เรากำลังเข้าสู่โหมดการเลือกตั้งขณะนี้ ผมควรจะเขียนถึงรัฐธรรมนูญให้บ่อยที่สุด
แต่ก็อย่างที่ทราบว่ารัฐธรรมนูญฉบับนี้ ขี้เหร่มาก ขี้เหร่ที่สุดเท่าที่ผ่านเข้ามาในชีวิตผมเลยก็ว่าได้
จนผมเกิดความอัดอั้นตันใจ ไม่อยากจะเขียนถึงว่างั้นเถอะ
ทำไปทำมาต้องขอบคุณที่ประเทศนี้ยังมี “วันธรรมศาสตร์” 10 ธันวาคม และขอบคุณท่านอดีต ผอ.หนังสือพิมพ์ไทยรัฐ ที่กำหนดให้วันที่ 10 ธันวาคมของทุกปี เป็นวันเลี้ยงเอเย่นต์
ทำให้อารมณ์และความรู้สึกของผมในวันที่ 10 ธันวาคม 2561 ไม่ว้าเหว่จนเกินไปนัก เพราะยังมีอะไรให้เขียนถึงมากกว่าที่จะเขียนถึงรัฐธรรมนูญฉบับ “ขี้เหร่เนะ” ในปัจจุบัน.
“ซูม”